Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, επειδή είναι οι ημέρες τέτοιες θα μου επιτρέψετε καταρχήν να σας ευχηθώ μια καλή χρονιά και να εκφράσω την αισιοδοξία μου και την πεποίθησή μου ότι η χρονιά αυτή θα είναι καλύτερη, γιατί πιστεύω ότι μια σειρά από δραστηριότητες που έχουμε αναλάβει και συνολικά ως κοινωνία και στο επίπεδο του κράτους ως κυβέρνηση, αλλά και τα συγκροτημένα σώματα τα οποία δρουν σε αυτά τα πλαίσια, θα έρθουν σε αίσιο πέρας.

Παράδειγμα απ’ το οποίο μπορώ να αντλήσω αισιοδοξία για μένα τουλάχιστον, είναι και αυτό που σήμερα συζητούμε, δηλαδή η πρόταση για ένα νέο μέλλον για το λιμάνι του Πειραιά. Όταν ανέλαβα τη θέση που και σήμερα κατέχω, ο Πειραιάς και το λιμάνι του ήταν σε βαθιά κρίση. Μια σειρά από ζητήματα ήταν δυσεπίλυτα και δεν είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις καν για να λυθούν.

Η σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, η σχέση ντόπιου και ξένου επενδεδυμένου κεφαλαίου, οι σχέσεις εργοδοτών και εργαζομένων που το αναφέρω τελευταίο αλλά ήταν καθοριστικό για την έκβαση των γεγονότων και καταφέραμε πιστεύω μέσα από μια σειρά από ώριμες και εμπεριστατωμένες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, όπου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο άνθρωποι όπως ο Γιώργος Ανωμερίτης που είναι ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΛΠ, και ξένοι εταίροι μας όπως ήταν οι υπεύθυνοι της εταιρείας COSCO, αλλά βεβαίως κατά κύριο λόγο και η ηγεσία των εργαζομένων στο λιμάνι η οποία ήταν συνεπής, ήταν σοβαρή και γνώριζε κυρίως ότι τα μέσα που έχουν οι εργαζόμενοι στη διάθεσή τους και κυρίως η απεργία, είναι μέσα και δεν είναι αυτοσκοπός.

Είναι μέσα για να πετύχεις ορισμένους στόχους τους οποίους και πετύχαμε. Μέσα απ’ αυτή την κρίση γεννήθηκε το σύστημα επαφών που μας οδήγησε σε αυτό το σύνολο δράσεων, μία ιδέα των οποίων θα αποκομίσουμε σήμερα. Τι σημαίνει αυτό. Τι κάνουμε δηλαδή τελικά. Θα έλεγα ότι πέρα απ’ την ανάπτυξη, τη δημιουργία απασχολήσεων, τη δημιουργία ευκαιριών για επενδύσεις, αυτό που κάνουμε είναι κάτι που χρόνια τώρα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και της πολιτείας και των κοινωνικών φορέων, η πρόσβαση του πολίτη στο λιμάνι.

Το λιμάνι έχει αποκοπεί απ’ την πόλη, έχει αποκοπεί απ’ τους πολίτες. Βεβαίως οι πολίτες πηγαίνουν στα καράβια, μπαίνουν μέσα και φεύγουν, άλλοι πολίτες έρχονται με τα καράβια, περνάνε από τον Πειραιά και φεύγουν. Όμως ο Πειραιάς ως λιμάνι, ως λιμενικές εγκαταστάσεις, ως περιοχή του λιμανιού, ως γειτονιές γύρω απ’ το λιμάνι, είναι εντελώς ξεκομμένες, θα έλεγα ότι είναι ξεκομμένος και με τον υπόλοιπο Πειραιά. Δηλαδή υπάρχουν και Πειραιώτες, δημότες Πειραιά ή δημότες άλλων δήμων που είναι γύρω από τον Πειραιά, που δεν θα έρθουν ποτέ στο λιμάνι γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να έρθουν στο λιμάνι, δεν έχουν τίποτα να κάνουν.

Ανοίγουμε την πόλη προς τη θάλασσα και αυτό είναι πιστεύω καθοριστικό, με μεγάλη επιτυχία έχει γίνει και σε άλλες πόλεις της Μεσογείου, χαρακτηριστικό παράδειγμα που όλοι αναφέρουμε είναι η Βαρκελώνη, ώστε να μπορεί κανείς να έρθει στο λιμάνι για δικούς του λόγους, για λόγους που έχουν σχέση με τον πολιτισμό, που έχουν σχέση με τη δραστηριότητα που αφορά την οικογένεια, το παιδί, τον αθλητισμό ενδεχομένως, πολιτικές δραστηριότητες που μπορούν να βρουν εδώ πέρα χώρους να αναπτυχθούν κλπ κλπ.

Είναι ένα σύνολο προτάσεων που θα ακούσετε ίσως λεπτομέρειες αργότερα, ανάμεσα σε αυτές είναι που περίπου έχουν βρει ανταπόκριση σε κτιριακές εγκαταστάσεις υφιστάμενες, που μπορούν να δημιουργηθούν όχι με μεγάλα ποσά. Τα ποσά που ακούσατε δεν είναι μεγάλα για τις δυνατότητες της σημερινής ελληνικής πολιτείας και της πόλης του Πειραιά.

Μιλάμε για ένα Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης του Πειραιά, για ένα Εθνικό Ναυτικό Μουσείο και ένα Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων, ένα Μουσείο Μεταναστών, ένα θεματικό πάρκο, ένα κτίριο εκθέσεων και άλλων πολιτιστικών λειτουργιών, τη μικρή εμπορική ζώνη και βεβαίως κοινόχρηστοι χώροι όπως είναι ένα πάρκο που θα καλύψει περίπου 9 χιλιάδες 800 τ.μ., χώρους χαμηλού πρασίνου, πλατείες με καθιστικά, πεζόδρομους, περιπάτους που θα μπορούν να επεκταθούν και σε φαρδιά πεζοδρόμια όπου θα περνούν και αυτοκίνητα, ποδηλατόδρομους, πεζογέφυρες υπέργειες και υπόγειες ώστε να μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει άνετα με ποδήλατο στην περιοχή.

Αυτά τώρα θα συζητηθούν και μπορεί και μερικά να αλλάξουν όνομα ή να μην πάρουν ακριβώς τις διαστάσεις, τη μορφή που αρχικά έχουμε σκεφτεί. Υπάρχουν όμως δύο δράσεις στις οποίες θα ήθελα να αναφερθώ, γιατί έχουμε ήδη ασχοληθεί με αυτές στην Επιτροπή την οποία ανέφερε ο Γιώργος Ανωμερίτης.

Το ένα είναι το Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο του Πειραιά, που είναι μία έμμονη ιδέα θα έλεγα του Γιώργου Ανωμερίτη εδώ και καιρό. Έχει πολύ καιρό δουλέψει γι’ αυτό το σχέδιο. Εγκρίθηκε από τους φορείς του Πειραιά και από τη Διυπουργική Επιτροπή τον Μάρτη του 2010 που συνεδριάσαμε στην Αθήνα.

Έχουν εκπονηθεί όλες οι μελέτες. Έχει προκηρυχθεί διεθνής διαγωνισμός και έχει κατακυρωθεί και έχουν υπογραφεί οι συμβάσεις καταχώρησης. Το κόστος είναι 100 εκατομμύρια ευρώ και θα καταβληθεί από τον ανάδοχο χωρίς τη συμμετοχή του ΟΛΠ και του Δημοσίου.

Οι προμελέτες υπεβλήθηκαν στο Εθνικό Συμβούλιο Ανάπτυξης Λιμένων και έχουμε ένα πρόβλημα με τον Οργανισμό εκεί της Αθήνας, υπάρχει ένας Οργανισμός Αθήνας με τον οποίο ήμουν χθες σε επαφή και με την κα Μπιρμπίλη και έχω σοβαρή αισιοδοξία ότι μέσα στο μήνα θα έχουμε λύση. Επομένως το πράγμα τελειώνει, προχωράει. Είναι το πιο προχωρημένο πιστεύω από όλα τα έργα που πρόκειται να γίνουν και τη σημασία ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί.

Θα σας πω ακόμα ότι καθεαυτό Συνεδριακό Κέντρο η Αθήνα δεν έχει. Υπάρχουν αίθουσες που μπορεί κανείς να κάνει γεγονότα όχι μόνο μουσικά. Υπάρχει το Μέγαρο Μουσικής. Υπάρχει τώρα το νέο, πρόσφατα εγκαινιασμένο Ωνάσειο στη Συγγρού και ίσως θα υπάρξει και το σύστημα πολιτιστικών κτιρίων του Ιδρύματος Νιάρχου στο Δέλτα του Φαλήρου, αλλά Συνεδριακό Κέντρο με ό,τι προϋποθέτει ένα Συνεδριακό Κέντρο, δηλαδή όπου μπορούν πολλοί άνθρωποι να παραμείνουν επί μακρόν και να εργαστούν για συγκεκριμένους στόχους δεν υπάρχει ακόμα στην Αθήνα και αυτό θα παίξει το ρόλο του.

Τώρα το άλλο είναι το μεγάλο έργο της ανάπλασης της Δραπετσώνας. Εκεί κάναμε τον Οκτώβρη, πριν από δύο μήνες κάναμε στην αντιπροεδρία μία συνάντηση. Εκτός από τον Γιώργο Ανωμερίτη ήταν και οι δύο άλλοι ιδιοκτήτες της έκτασης, διότι εκεί την έκταση την έχει ο ΟΛΠ, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, ήταν εκεί ο κ. Σταυρακάκης και τα Ελληνικά Πετρέλαια, ήταν εκεί ο κ. Γιαννίτσης.

Συζητήσαμε το θέμα. Υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες, αλλά δεν υπάρχει αδιέξοδο. Δηλαδή η προώθηση του σχεδίου είναι εφικτή και έχουμε καλή αντιμετώπιση και από την πλευρά των δύο άλλων συνιδιοκτητών, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στο έργο.

Υπάρχουν μια σειρά από τεχνικά θέματα τα οποία έχουν σχέση και με την Ψυτάλλεια. Και εκεί είπαμε ότι αφού κάνουμε αυτή την ενημερωτική συνάντηση τη σημερινή, θα πρέπει να γίνει μία νέα συνεδρίαση, πιθανότατα το επόμενο δεκαήμερο, όπου θα έρθει και ο κ. Μπάρδης που είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ, ο κ. Πετράκος που είναι ο Γενικός Γραμματέας Επενδύσεων και Ανάπτυξης, ο νέος Περιφερειάρχης που είναι ο κ. Σγουρός και ο κ. Λιακόπουλος που είναι ο Γραμματέας των Διοικητικών, της Αποκεντρωμένης τέλος πάντων Διοίκησης και με αυτούς όλοι μαζί θα έχουμε πιστεύω λύση στα προβλήματα που αυτή τη στιγμή είναι προς επίλυση.

Αυτό σημαίνει ότι μέσα στο χρόνο που διατρέχουμε η Πολιτιστική Ακτή της Δραπετσώνας, που είναι ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα έργα που έχουν γίνει πιστεύω στην Ελλάδα και ίσως το σημαντικότερο που έχει γίνει στην περιοχή των Αθηνών, θα τεθεί σε τροχιά.

Αυτά θέλω να πω. Δε θέλω να μιλήσω περισσότερο, γιατί οι καθ’ ύλιν Υπουργοί έχουν προφανώς περισσότερες πληροφορίες να σας δώσουν και βεβαίως υποθέτω ότι θα μας δείξεις κάτι – έτσι δεν είναι; – από αυτά τα μοντέρνα που ξέρετε και κάνετε εσείς οι νέοι τα κόλπα ξέρω ΄γω, διαφάνειες, κάτι τέτοιο. Δε θα δούμε κάτι τέτοιο; Γιατί εδώ έχω κάτι πολύ ωραίους χάρτες. Να τους δούμε λοιπόν. Ευχαριστώ πάρα πολύ.