Στο προηγούμενο άρθρο μας είχαμε περιγράψει γιατί και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιοριστεί σε ένα ποσοστό, στην καλύτερη εκδοχή 15%. Ο αγώνας όμως για το 15% δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια μέσα, γίνεται ένας αγώνας για την εξασφάλιση του 20% ή του 30%. Οι παρυφές εγκαταλείπονται και η διεύρυνση μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Κύριος στόχος της πολιτικής παράταξης γίνεται η αμυντική περιχαράκωση, η συσπείρωση του σκληρού πυρήνα.

Είχαμε αναλύσει παλιότερα τη σύνθεση του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ κατά το 1/3 περίπου, συγκροτήθηκε από τρία ρεύματα. Το 1/3 είναι οι παλιοί κομμουνιστές, που περιπλανήθηκαν για λίγο σε Συνασπισμούς και άλλες Ευρωκομμουνιστικές καταστάσεις αλλά δεν έπαψαν ποτέ να είναι ηθικά και αισθητικά κομμουνιστές, με ότι συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή. Το άλλο 1/3 είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχαν ικανοποιηθεί από τον υφιστάμενο μηχανισμό εκλογικής πελατείας ή δεν είχαν ικανοποιηθεί αρκετά, σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές και εκτιμήσεις (κάποτε ο μεγάλος σοφός που ονομαζόταν Ανδρέας Παπανδρέου μου είχε πει το εξής για κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που μεταπηδούσε από κόμμα σε κόμμα, βρίζοντας χυδαία τον ευεργέτη του Ανδρέα Παπανδρέου, που τον είχε κάνει μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς ευνοιοκρατίας Υπουργό, Υφυπουργό και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου: «Σημασία δεν έχει τι έχεις κάνει εσύ για αυτούς. Σημασία έχει τι νομίζουν αυτοί ότι πρέπει να κάνεις για αυτούς»). Το τρίτο ρεύμα, που διευρύνεται συνεχώς, προέρχεται από τη διάλυση της αγροτικής οικονομίας και του ελληνικού χωριού και της πατριαρχικής ελληνικής οικογένειας. Πληθαίνουν οι άνθρωποι που συναντάνε καθημερινά στις ελεύθερες ώρες τους το φάντασμα «της μοναξιάς της μεγάλης πόλης» και καταφεύγουν σε λύσεις κοινωνικοποίησης με ιδεολογικό περίβλημα, που συνήθως είναι αριστερές.

Από αυτά τα τρία ρεύματα προσφέρεται για περιχαράκωση κυρίως το πρώτο, οι παλιοί κομμουνιστές. Κοντά τους πηγαίνουν πολλά λαμόγια του ΠΑΣΟΚ μήπως και κερδίσουν τίποτα με μια τελευταία κωλοτούμπα. Επίσης απολιτικοί νέοι και «συλλογικότητες» με τη μία ή την άλλη ιδιαιτερότητα καταφεύγουν κοντά τους βρίσκοντας στήριξη και παρηγοριά. Είναι περίεργο και αξιοθαύμαστο αλλά στην ιδιόμορφη ελληνική κοινωνία, 20 χρόνια μετά τη διάλυση του κομμουνισμού της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας, ενισχύεται, αντί να διαλυθεί όπως το κόμμα του Καμμένου, το ρεύμα των ετερόδοξων κομμουνιστών, που έχουν όλα τα ελαττώματα του σταλινισμού και καμία από τις αρετές του.

Τώρα αν προσθέσουμε 15% του ΣΥΡΙΖΑ, 10% στο σύνολο τους ποικιλώνυμους που δεν θα μπουν στη Βουλή, 12% το ΚΙΝΑΛ, 8% τη Χρυσή Αυγή και 7% το ΚΚΕ μας δίνει συνολικά 52%. Το υπόλοιπο 48% κάποιος πρέπει να το πάρει. Είμαι προφήτης. Αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν όταν πρόβλεπα τάσεις στο εκλογικό σώμα πολλούς μήνες ή και χρόνια μερικές φορές πριν από τα γεγονότα. Για να μην καβαλήσω το καλάμι όμως σας καλώ να κάνουμε μια πολύ πιο απαισιόδοξη ανάγνωση των προβλέψεων. Πάλι μένει για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη κάτι γύρω στο 40%. Γι’ αυτό φυσάει ο άνεμος της νίκης στα πανιά της Νέας Δημοκρατίας. Μπορεί ο άνεμος, όπως ξέρουν όλοι οι ιστιοπλόοι, να ανατρέψει το πλεούμενο ή να το επιταχύνει στη διαδρομή του. Εξαρτάται πως θα χειριστείς τα πανιά. Αλλά γι’ αυτό, στο επόμενο.

Ένα θεμελιώδες θεώρημα της πολιτικής επιστήμης είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να εμβαθύνει κανείς μια παράταξη και να τη διευρύνει ταυτοχρόνως. Έτσι η αποσαφήνιση των θέσεων, η συγκεκριμενοποίησή τους και η δημιουργία όρων επιτυχούς εφαρμογής μιας πολιτικής οδηγεί στην απογοήτευση και στην αποστασιοποίηση συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού που υιοθετούν την «μπούρδα απ’ όπου και αν προέρχεται» αλλά δεν είναι διατεθειμένες να χρηματοδοτήσουν συγκεκριμένες πολιτικές κάνοντας θυσίες που αφορούν το βιοτικό τους επίπεδο. Όλοι είμαστε υπέρ μιας κοινωνίας όπου θα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία του λόγου, ανάπτυξη, φορολογικές ελαφρύνσεις, κοινωνική δικαιοσύνη, ευταξία, πειθαρχία, ασφάλεια, ίσες ευκαιρίες και τέλος ισότητα οποιουδήποτε πολίτη μπροστά στην ασθένεια και στο θάνατο.

Αυτοί όμως οι στόχοι είναι βαθύτατα αντιφατικοί. Αν προχωρήσεις προς τη μία κατεύθυνση, πολύ συχνά πρέπει να αυξήσεις τις οικονομικές κυρίως επιβαρύνσεις που συνεπάγεται αυτή η επιλογή. Έτσι όμως ο πειρασμός είναι μεγάλος να μεταβληθείς σε φαύλο πολιτικάντη και να μένεις στο επίπεδο μιας γενικότητας που δεν σε υποχρεώνει σε καμία συγκεκριμένη πολιτική ή υλοποίηση υποσχέσεων μέχρις ότου τα γεγονότα σε πιάσουν από το λαιμό και ο λαός, ως εκλογική πλειοψηφία, απογοητευμένος σου δώσει προσωρινή άδεια ή σε αποβάλλει δια παντός από τη σφαίρα της διεκδίκησης της εξουσίας.

Εδώ βρισκόμαστε, όποια και αν είναι η ημερομηνία της διεξαγωγής των εκλογών στη χώρα μας. Κάθε μέρα και ένα νέο ατσάλινο χέρι γραπώνει τον ντελικάτο λαιμό του πρωθυπουργού. Μετά την καθίζηση της αμοιβής των χαμηλόμισθων και την αύξηση της ανεργίας, ήρθε ο εξανεμισμός των συντάξεων και μετά αμέσως ακολούθησε η περιθωριοποίηση και η καταστροφή της μεσαίας τάξης.

Τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν εξαιρετικά. Οι μεσαίες τάξεις είναι πλειοψηφία στη χώρα μας, κατεξοχήν χώρα μικροαστών. Όποιοι δεν το έχουν καταλάβει οδήγησαν σε εγκληματικές βιαιότητες, εν πάσει περιπτώσει σε περιπέτειες για τη χώρα και το λαό. «Για την λεύτερη πατρίδα», για να φύγουν δηλαδή οι κατακτητές και να νικήσουν οι σύμμαχοι στον πόλεμο υπήρχε μια ΕΑΜική πλειοψηφία. Για να προχωρήσουμε προς την ταξική επανάσταση και την «πανανθρώπινη λευτεριά» συρρικνώθηκε αυτή η επιρροή – όσο και αν έπαιξε ρόλο η Μακρόνησος και άλλες μέθοδοι καταστολής – στα πάγια δεδομένα, που έχουν ταξική προέλευση.

Το 1936, στις τελευταίες εκλογές που προηγήθηκαν της δικτατορίας Μεταξά, το ΚΚΕ είχε αποσπάσει 11% του εκλογικού σώματος. Αυτό είναι πάνω κάτω το όριο της επιρροής του και σήμερα. Η σημερινή δημοκρατία, η ενίσχυση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και η ελευθεροτυπία δημιούργησαν μια πορεία μετάδοσης ιδεών και ανταλλαγής απόψεων. Ήταν φυσικό όλα τα κόμματα, των οποίων πρώτο καθήκον είναι η στρατολόγηση μελών και στελεχών, να επωφεληθούν από αυτές τις νέες συνθήκες. Τα παραδοσιακά κόμματα εκφράζουν τη μεσαία τάξη. Ο μεγαλύτερος πολιτικός χώρος της χώρας είναι το κέντρο. Αυτό εξασφαλίζει και την εναλλαγή μιας συντηρητικής και μιας προοδευτικής αναδιανεμητικής πολιτικής που είναι η ουσία της δημοκρατίας.

Η κομμουνιστική αριστερά είναι αναλλοίωτη. Έχει βασικούς κανόνες λειτουργίας και ιδεολογικές ταυτίσεις που την τοποθετούν στο περιθώριο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Δίνει διέξοδο σε άτομα με δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα συμπλέγματα, που οφείλονται στην ανισορροπία του ψυχισμού τους με τις δυνατότητες και ικανότητές τους. Το σύνθημα «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» πρέπει να γίνει στη χώρα του ΣΥΡΙΖΑ «αποτυχημένοι όλου του κόσμου ενωθείτε».

Βυσσοδομώντας για μακρά χρονικά διαστήματα οι χαρακτηριστικοί μαρξιστές διανοούμενοι δημιουργούν ενίοτε τις προϋποθέσεις μιας ευρύτερης εκλογικής επιρροής. Το 1941 – 1944 οικειοποιήθηκαν, με τη βία πολλές φορές, το όραμα της εθνικής απελευθέρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν το ΕΑΜ και η επιρροή του. Το 1958 εξασφάλισαν την εκλογική συμμαχία και υποστήριξη του Σταμάτη Μερκούρη, του Ηλία Τσιριμώκου και άλλων εκπρόσωπων της κεντροαριστεράς, που είχε πλατιές προσβάσεις στην πλειοψηφία. Έτσι έγινε η ΕΔΑ και οι σύμμαχοί της το δεύτερο κόμμα της τότε Βουλής. Και το 2015 έως… ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνάει χάρις στο λαϊκίστικο συνονθύλευμα που συγκρότησαν με τον Πάνο Καμμένο χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πνοή και χωρίς στόχους.

Οι καλές μέρες τελείωσαν. Κάθε μέρα η Ηρωδιάς του Μαξίμου χάνει και ένα πέπλο. Στόχος της δεν είναι πια η διεύρυνση αλλά η εμβάθυνση, η κατοχύρωση των κεκτημένων. Αυτές όμως οι διαδικασίες είναι αντιφατικές. Όσο συσπειρώνει ο Τσίπρας χάρις στα κομμουνιστικής προέλευσης συνθήματα, τόσο χάνει από την κεντρώα επιρροή. «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», λέει ο λαός και έχει δίκιο. Όσο βαίνει ο αμείλικτος χρόνος προς την τελεσίδικη ημερομηνία του 2019, τόσο αχνοφαίνεται η γραμμή του τέλους. Πάλευε για το 20% ο Τσίπρας εδώ και μερικούς μήνες μέσα στο φωτεινό ελληνικό καλοκαίρι ο μέγιστος στόχος του έγινε το 15%. Κάπου εκεί κοντά στο 36. Με το αποτέλεσμα του 11% πανελλήνια που έβγαλε βουλευτή στην Καβάλα τον Μήτσο Παρταλίδη.

Υ.Γ. Στις 17 Αυγούστου συμπλήρωνα 80 χρόνια ύπαρξης. Είχα διαλέξει να τα εορτάσω στη Τζια με φίλους. Με ξύπνησε στις 8 το πρωί το βασανιστικό κουδούνισμα του κινητού μου. Απάντησα με πολύ κακή προδιάθεση. Μες στα αυτιά μου ξέσπασε μια ισχυρή ανδρική φωνή με γνήσια ηπειρώτικη προφορά. «Είμαι ο Μ από το χωριό Χ στα Τζουμέρκα. Είχαμε συναντηθεί το 1990 όταν είχες έρθει να μιλήσεις προεκλογικά. Σου τηλεφωνώ από το Μανχάιμ για να σου πω χρόνια πολλά». Για λίγο τα έχασα. Αδυσώπητος ο Μ από το Χ στα Τζουμέρκα, που βρισκόταν στο Μανχάιμ επανήλθε. «Σήμερα δεν είναι τα γενέθλιά σου;» Αναγκάστηκα να απαντήσω. «Ναι φίλε». «Σύντροφε να με λες», απάντησε ο Ηπειρώτης από το Μανχάιμ. «Εγώ παραμένω στο ΠΑΣΟΚ ότι και να γίνει. Για πες μου τι νέα υπάρχουν. Πότε θα γίνουν οι εκλογές;». Δεν θα μεταφέρω την υπόλοιπη συζήτηση. Δεν ήμουν ποτέ κομματόσκυλο. Σαν τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου παραδείγματος χάριν και άλλους τέτοιους.

Στην Ελευσίνα είχε σχεδιάσει ο Αρχηγός του Κράτους να γίνει ένα μεγάλο λιμάνι ίσο με το λιμάνι του Πειραιά, πιο κοντά στη βιομηχανική ζώνη. Δεν υπήρχαν τότε οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, που έδωσαν, για να καλύψουν τις ανάγκες απασχόλησής τους, τελική μορφή στο σχέδιο. Ο Αρχηγός του Κράτους ήταν Ελευσίνιος, γέννημα θρέμμα. Λάτρευε τους συμπολίτες του και τους μιλούσε πολύ συχνά στην ντόπια διάλεκτο, που περιλάμβανε πολλές αλβανικής προέλευσης λέξεις. Ένα μόνο δεν εννοούσε να παραδεχθεί ο Αρχηγός του Κράτους (τον περιγράφει όχι με ιδιαίτερη συμπάθεια ο Χρήστος Χωμενίδης στο αφιερωμένο στον ποιητή Άγγελο Σικελιανό τελευταίο βιβλίο του: «ο Φοίνικας», εκδόσεις Πατάκη): τα πολιτικά τους φρονήματα. Αντί να είναι βενιζελικοί εκσυγχρονιστές όπως ο ίδιος ήταν χωρισμένοι σε δυο αντίπαλες φανατικά αντιτιθέμενες ομάδες, γηγενείς, κτηματίες, βασιλόφρονες από τη μια μεριά, ακτήμονες, προλετάριοι, αστικής προέλευσης από την Πόλη και τη Σμύρνη κυρίως από την άλλη που είχαν γίνει οπαδοί του ΚΚΕ. Τον Αρχηγό του Κράτους τον διαδέχθηκε ένας Θεσσαλός οπαδός του, μετά από πραξικόπημα και αυτόν ο Ιωάννης Μεταξάς για μακρότερο χρονικό διάστημα μετά το αποτυχημένο κίνημα του 1935.

Σε όλη αυτήν την περίοδο τα έργα του λιμανιού είχαν επιβραδυνθεί. Είχαν όμως δημιουργηθεί τα στοιχειώδη: μώλοι με μεγάλα μεταλλικά σημεία πρόσδεσης μπηγμένα στο τσιμέντο, που κάποιος είχε σταματήσει να βάφει τακτικά και είχαν σκουριάσει με την πάροδο των ετών, ένα μικρό λιμάνι για τους ψαράδες (το λιμανάκι) ένα μεγαλύτερο λιμάνι για τα πλοία των εσωτερικών μεταφορών από το αρχιπέλαγος προς την πρωτεύουσα που κυρίως χρησιμοποιείτο για τη μεταφορά τσιμέντου, οινοπνεύματος, ρετσινιού και άλλων προϊόντων της περιοχής και ένα υπερυψωμένο δημιούργημα από μπετόν αρμέ, το οποίο εμείς, οι συνομήλικοί μου δηλαδή κι εγώ, αποκαλούσαμε θρασύτατα μπανιέρες, διότι το χρησιμοποιούσαμε για να κάνουμε βουτιά από την εξωτερική άκρη του στα βαθιά νερά.

Από τους μώλους ψάρευε κανείς με καθετή άφθονους σπάρους, πέρκες, γύλους και άλλα πετρόψαρα και αν είχε τύχη βουνό που και που καμιά στείρα για σούπα. Τα παιδιά της παραλίας έπιαναν ζωσμένα με ένα βαρίδι στα άπατα πίνες, που εκτός απ’ το πλούσιο φαγητό τους μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για διακόσμηση και μετά από ενέδρα και νοστιμότατους κοκωβιούς με το χέρι, γιατί το ψάρι αυτό ήταν νωχελικό και είχε υπερβολική εμπιστοσύνη στο χρώμα του, που το ταύτιζε με το βυθό. Οι Μικρασιάτισσες ερχόντουσαν από το συνοικισμό να λιαστούν και σήκωναν τα φουστάνια τους μέχρι ενός σημείου αφήνοντας τη γάμπα και το κάτω μέρος του μηρού εκτεθειμένα στον ήλιο και στα πεινασμένα βλέμματα των νεαρών Αρβανιτάδων που η μάνα τους και η αδερφή τους δεν βγαίναν ποτέ από το σπίτι και δεν σηκώνανε βέβαια τα φουστάνια μέχρι εκεί απάνω. Η ευτυχία όλων ήταν εξασφαλισμένη.

Το πρωί ξεκινούσε η βάρδια έξι με δύο στο τσιμεντεργοστάσιο του Κανελλόπουλου και οι εργάτες από τα πέρατα του οικισμού πήγαιναν με ποδήλατο χτυπώντας θριαμβευτικά το χειροκίνητο κουδούνι τους. Λίγο αργότερα περνούσε το άλλο κύμα των εργατών της νυχτερινής βάρδιας, που κάναν λιγότερο θόρυβο με τα ποδήλατά τους γιατί βιάζονταν να πάνε να κοιμηθούν, μετά το ξενύχτι της βάρδιας δέκα με έξι.

Σήμερα το τσιμεντεργοστάσιο έχει πάει κάπου στα Δερβενοχώρια για λόγους περιβαλλοντικούς, τα παιδιά των εργατών έγιναν επιστήμονες, εργοδηγοί και αποθηκάριοι και μένουν στη Μάνδρα και στη Μαγούλα με θέα προς τη θάλασσα. Όταν θέλουν να κάνουν μπάνιο επιβιβάζονται σε αυτοκίνητο, πληρώνουν βενζίνη και διόδια για να μπουν στη θάλασσα πέρα από τη βιομηχανική ζώνη στον Κορινθιακό ή στην Κινέτα. Οι κοκοβιοί και οι σπάροι έφυγαν. Για πίνες και στείρες ούτε λόγος να γίνεται. Η Ελευσίνα θα είναι πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης σε δυο χρόνια. Έχει δήμαρχο της Κεντροαριστεράς που θέλει να αποκαταστήσει και να κάνει πολιτιστικά ενεργά τα ερείπια της παλιάς βιομηχανίας. Ζούμε καλύτερα τώρα;

Καλές διακοπές.

Ο Δημήτρης Τσάτσος στη μελέτη του «περί πολιτικής ευθύνης» (1993), σελ. 309 , γράφει τα εξής: «Σημαντική όμως είναι και η κύρωση που προκύπτει από την ομολογία ή την απόδοση (ατομικής ή συλλογικής) πολιτικής ευθύνης στα μέλη της Κυβέρνησης. Ο καταλογισμός πολιτικής ευθύνης σε μέλος της Κυβέρνησης ή στην Κυβέρνηση συλλογικά είτε η ομολογία πολιτικής ευθύνης, συνεπάγεται την πτώση, την παραίτηση της Κυβέρνησης, όπως ως νομική υποχρέωση προκύπτει από το άρθρο 85 του Συντάγματος και διαδικαστικά οργανώνεται από το άρθρο 84 §§ 2-7» (Δηλαδή όπως ακριβώς η διαδικαστική οργάνωση των ψηφοφοριών για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης ή επί προτάσεως δυσπιστίας).

Το άρθρο 85 του Συντάγματος μεταξύ άλλων λέει τα εξής: «Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και καθένας από αυτούς για τις πράξεις ή παραλείψεις της αρμοδιότητάς του, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων για την ευθύνη των Υπουργών».

Ο Δημήτρης Τσάτσος ήταν από τους διαπρεπέστερους συνταγματολόγους της χώρας. Το Σύνταγμα της μεταπολίτευσης είναι προϊόν των εργασιών ομάδας συνεργατών του, που δούλευαν υπό την καθοδήγησή του, γιατί ο Τσάτσος δημιούργησε σχολή συνταγματολόγων και είχε μάλιστα την τιμή και την ευκαιρία να καταρτίσει το πρώτο Σύνταγμα της Αλβανίας με τη συνεχή και αδιαπραγμάτευτη υποστήριξή μου από το Υπουργείο Εξωτερικών (αφήστε με να περιαυτολογήσω και εγώ λιγάκι). Αν υπάρχει σήμερα μια αυθεντία (όχι ότι οι άλλοι επιζώντες σήμερα συνταγματολόγοι δεν είναι καλοί) για όλα τα συντάγματα που ίσχυσαν μετά τη μεταπολίτευση, αυτός είναι ο Δημήτρης Τσάτσος. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Ο Πρωθυπουργός, νομίζοντας ότι κάνει ένα απλό παιχνίδι επικοινωνίας, κάπως όπως θα έπαιζε με τον Τζανακόπουλο, τον Σακελλαρίδη, τον Βερναρδάκη και άλλα παιδιά της ηλικίας του κάποιο παιχνίδι της εποχής του, ομολόγησε ότι έχει όλη την πολιτική ευθύνη για τις πυρκαγιές της Ανατολικής Αττικής. Ο στόχος του επικοινωνιακού παιχνιδιού ήταν να φανεί ότι η πολιτική ευθύνη, όπως τη λένε οι ρήτορες της δεκάρας των αμφιθεάτρων του πανεπιστημίου που με τη βία έχουν μονοπωλήσει, είναι επί κυβερνήσεως ατομική. Δηλαδή όταν την ομολογεί ο Πρωθυπουργός απαλλάσσει τους υπόλοιπους. Έρχεται όμως ο Τσάτσος και το άρθρο 85 και μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει ατομική ευθύνη. Και ότι για κάθε καμένο ή πνιγμένο νεκρό της παραλίας εκεί στο Μάτι ευθύνονται όλοι. Ακόμη και ο κωμικός αυτός Γαβρόγλου. Και όλοι μαζί θα πληρώσουν κάποια στιγμή αποζημιώσεις για θανάτους και ζημιές μετά από δίκη, η οποία θα διεξαχθεί ενώπιον του φυσικού δικαστού, που αποφαίνεται και για τις περιπτώσεις άλλων αμελειών. Πολύ λιγότερο δαπανηρών και σε χρήματα και σε αίμα, το οποίο ως γνωστόν δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί.

Παλικάρια μου! Όταν χάθηκε ο δεύτερος γύρος, ο Άρης Βελουχιώτης πήρε τους λίγους πιστούς του και έδωσε την τελευταία του μάχη κάπου στα ορεινά των Τζουμέρκων. Το κεφάλι, που κάποτε εξέφραζε το έθνος, κρεμάστηκε σε κάποιο φανοστάτη της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Βέβαια οι εποχές έχουν αλλάξει. Όπως ο λαγός του ανεκδότου, θα πείτε στο βρυχώμενο λιοντάρι της λαϊκής κυριαρχίας, όταν σας βάλει στο περιθώριο και σας παραδώσει στους δικαστές σας: «Ελάτε τώρα, καμιά μαλακία λέγαμε για να περάσει η ώρα».

Όμως για την ιστορική μνήμη θα πρόκειται για τον τρίτο γύρο. Ο οποίος θα αφορά το σύνολο της Αριστεράς και παραπέρα τον τρόπο σκέψης και την ιστορία της σε αυτήν την χώρα. Είναι ντροπή και άδικο να κάνει και τρίτο γύρο η αριστερά και ακόμα περισσότερο να τον χάσει με τέτοιο γελοίο και ακατονόμαστο τρόπο. Ίσως όμως να μάθαν μερικοί πως στην Ελλάδα υπάρχει κράτος δικαίου και λαϊκή κυριαρχία. Οι κυβερνήσεις πέφτουν μα η εξουσία παραμένει πάντα στα ίδια χέρια. Στα χέρια του κυρίαρχου λαού. Αν ζούσε ο Δημήτρης Τσάτσος, μέγας λάτρης του καλού φαγητού και των ωραίων γυναικών, θα προσφερόταν να κάνει μάθημα. Εν τη απουσία του καίτοι δεν είμαστε συνταγματολόγοι, όπως ο αξιοθρήνητος Πάκης, κάνουμε το μάθημα εμείς έστω και εκ του μακρόθεν.

Στις προηγούμενες τοπικές εκλογές δεν επρόκειτο να ψηφίσω βεβαίως την κα. Δούρου. Η άποψή μου για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη σχηματισμένη. Εξάλλου, εκτιμούσα ιδιαίτερα τον κ. Γιάννη Σγουρό και την Αντιπεριφερειάρχη του για τη Δυτική Αττική όπου ασκώ τα εκλογικά μου δικαιώματα (στην Ελευσίνα) κα. Σταυρούλα Δήμου. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, πέρα από την πολυετή γνωριμία μας, η μαχητικότητα με την οποία ριχνόταν στην καταπολέμηση κάθε πυρκαγιάς, που μοιραία κάποτε απανθράκωνε ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της περιοχής που κάλυπτε η αρμοδιότητά της. Και πραγματικά, δεν ξέρω αν η τύχη ή ο Θεός βοηθούσαν, την εποχή Σγουρού (Δήμου) οι πυρκαγιές στην Αττική περιορίστηκαν στο ελάχιστο.

Ουδέτερος λοιπόν δεν ήμουν. Μάλιστα είχα σπεύσει ορισμένες φορές να συμμετάσχω σε εθελοντικούς καθαρισμούς δασών, περιορισμούς των μπάζων που ορισμένοι ασυνείδητοι πετούσαν σε επικίνδυνες περιοχές και άλλα τέτοια. Είχα όμως την αξίωση να τηρούνται οι νόμοι. Ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που θα τους εφαρμόζανε σε επίπεδο Περιφέρειας με αυξημένες αρμοδιότητες για την καθημερινή ζωή μας. Ο δεύτερος βαθμός Αιρετής Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν δημιούργημα του κόμματος στο οποίο ανήκα και των κυβερνήσεων τις οποίες στήριζα με τη συμμετοχή και την ψήφο μου στη Βουλή.

Από αφελή, λοιπόν, ίσως προσήλωση στη νομιμότητα εξοργίστηκα όταν διαπίστωσα ότι παράνομα η υποψηφία Περιφερειάρχης κα. Δούρου, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είχε διακοσμήσει τον κεντρικό δρόμο της Καισαριανής, τη λεωφόρο Εθνικής Αντιστάσεως δηλαδή, με πολύχρωμες φωτογραφίες με το πρόσωπό της. Έγραψα τότε στο ΒΗΜΑ ένα σχόλιο που εξέθετα τα στοιχεία της παρανομίας (παραβίαση του εκλογικού νόμου) και τελείωνα με ένα κακόγουστο ίσως σχόλιο λέγοντας ότι είναι κρίμα να βλέπουμε μόνο από τη μέση και πάνω την κα. Δούρου, αν σκοπός της ήταν να συγκινήσει τους εκλογείς με τη φυσική της καλλονή. Μικρή έρευνα μου απέδειξε ότι η παράνομη αφισοκόλληση δεν κάλυπτε μονάχα την Καισαριανή αλλά το σύνολο της εκλογικής περιφέρειας.

Τι κακή ιδέα ήταν αυτή! Εκατοντάδες «προχωρημένοι» και «απελευθερωμένοι» διανοούμενοι, φορείς προστασίας των γυναικών και των δικαιωμάτων τους και άλλοι που κύρια ενασχόλησή τους είχαν την ισότητα των φύλων και την προστασία των ιδιαιτεροτήτων πάσης φύσεως, μου επιτέθηκαν δριμύτατα και με κατήγγειλαν για σεξισμό, φασισμό και ρατσισμό. Δεν θυμάμαι πια όλα τα επίθετα που πέταξαν κατά της γερασμένης στους αγώνες για όλα αυτά τα θέματα αλλά πλην όπως φαινόταν κενής κεφαλής μου. Για την παραβίαση του νόμου ούτε κουβέντα, ούτε τσιμουδιά.

Τα γεγονότα εξελίχθηκαν γρήγορα. Σπρωγμένη από ένα κολοσσιαίο κλίμα ενθουσιασμού που τροφοδοτούσαν οι διάφοροι μπαχαλάκηδες του κ. Τσίπρα, η κα. Δούρου κέρδισε την Περιφέρεια και εγκαταστάθηκε στα γραφεία της Συγγρού διεκδικώντας μάλιστα, αν πιστέψω τον τύπο, τη διαδοχή του αποτυχημένου Τσίπρα στην κορυφή του απελευθερωτικού κινήματος ΤΣΙΠΡΑΝΕΛ. Μου έκανε εντύπωση η αναίδεια και η επιθετικότητα, η διαστροφή των γεγονότων και κάπου τα έχασα ομολογώ. Είχα δει την κα. Δούρου να ηγείται του κινήματος για την παρεμπόδιση του εθνικού σχεδιασμού για τα στερεά απόβλητα στα οδοφράγματα της Κερατέας μαζί με τον τότε δήμαρχο και τώρα Αντιπεριφερειάρχη της κ. Πέτρο Φιλίππου κρατώντας υπερήφανα στο χέρι αγχόνη επί της οποίας ήμουν κρεμασμένος αυτοπροσώπως εγώ που εκείνη την εποχή έψαχνα να βρω μια συμβιβαστική λύση για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο.

Διάβασα στον τύπο ή άκουσα από το Κανάλι 1 της κομματικής τηλεόρασης της κυβέρνησης Τσιπρανέλ ότι η κα. Δούρου είχε μεταβεί μερικές μέρες πριν ξεσπάσουν οι δολοφονικές πυρκαγιές στην Κινέτα και στην Ανατολική Αττική στο πανεπιστήμιο του Essex (σας καθησυχάζω δεν πρόκειται για ένα ακόμη κακόγουστο αστείο. Έτσι λέγεται πράγματι το πανεπιστήμιο) το οποίο επρόκειτο να της επιδαψιλέψει τίτλο διδάκτορος Honoris Causa. Επειδή μου έκανε εντύπωση η απουσία και η σιωπή της κας Δούρου, κατεξοχήν αρμόδιας για την αντιμετώπιση των κρίσεων που εκτείνονται σε περισσότερους από έναν δήμους των πυρκαγιών δηλαδή που μόλις τελείωσαν, θα ήθελα να μάθω για ποιαν ουσιώδη συμβολή της, σε ποιαν επιστήμη από όσες διδάσκονται στο πανεπιστήμιο του Essex επρόκειτο να τιμηθεί; Πότε έφυγε και πότε γύρισε στη φλεγόμενη Αττική; Καμία σκέψη για παραίτηση υπάρχει και έχει συζητηθεί στα υψηλά πολιτικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ; Και αν κρίνεται ότι η απαίτησή μου είναι υπερβολική κανένας Αντιπεριφερειάρχης σκοπεύει να παραιτηθεί γιατί δεν την αντικατέστησε αποτελεσματικά; Στην Πορτογαλία η Υπουργός Εσωτερικών παραιτήθηκε σε μια ανάλογη περίπτωση. Εδώ φαίνεται, στη χώρα που κυβερνούν οι αναιδέστατοι, φταίει μόνο η μοίρα και η αλλαγή του κλίματος.