Συνέντευξη στο περιοδικό "Οινοδρόμιο", Φεβρουάριος 2007
Δημοσιογράφος: Αναστασία Κάπα
Τίτλος
Στην πολιτική όποιος δεν πίνει κρασί πρέπει να θεωρείται επικίνδυνος
Σχόλιο εφημερίδας
Στους ερασιτέχνες πλην συνεπείς και σε διάρκεια οινοπαραγωγούς αυτού του τόπου, όπως θα έχει τύχει πιθανά να ακούσετε ή να διαβάσετε, συμπεριλαμβάνεται και ο Θεόδωρος Πάγκαλος (Σ.σ.: αφήνουμε τους τίτλους τιμής του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος έξω απ’ αυτή την κουβέντα, όχι από ασέβεια, αλλά λόγω του ότι το περιεχόμενό της δεν τους χρειάζεται και τα πολιτικά γεγονότα ενίοτε προτρέχουν). Καλοφαγά τον παρουσιάζουν οι συνδαιτυμόνες του, με πρώτη επιλογή τα φρέσκα ψάρια και δεδομένη στάση ζωής την απόλυτη ελληνική φιλοξενία, όπως θα μπορούσαν να την περιγράφουν τα λεξικά, αν ήταν κανόνας κι όχι κατάλοιπο DNA σε φθίνουσα μορφή.
Οι συντάκτες πολιτικού ρεπορτάζ στα παραλειπόμενά τους κατά καιρούς έχουν αναφερθεί στα λουκούλεια γεύματα, που τους έχει παραθέσει ο κ.Πάγκαλος. Όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών οι ομόλογοι του συχνά του προσέφεραν κρασί της χώρας τους περιμένοντας με αγωνία την κρίση του. Εμείς ως περιοδικό που ασχολείται σταθερά με τις ζυμώσεις του οίνου κι όχι τις πολιτικές τον ρωτήσαμε για το κρασί του και μας είπε:
Από πότε ασχολείστε με την παραγωγή κρασιού, αλλά κυρίως γιατί το αποφασίσατε να ασχοληθείτε; Πού βρίσκονται τα αμπέλια σας και για πόσα κλίματα μιλάμε;
Μεγάλωσα σε αγρόκτημα του εκ μητρός πάππου μου που βρισκόταν, αν μπορεί κανείς σήμερα να το φανταστεί, στην Ελευσίνα. Είχα έντονη όλη τη ζωή μου τη νοσταλγία της αγροτικής δραστηριότητας. Γι’ αυτό και όταν ανακάλυψα ένα χάλασμα σε μια πλαγιά της Κέας με ίχνη από παλιότερα εγκαταλελειμμένα αμπέλια το αγόρασα. Πρόκειται για τέσσερα στρέμματα πολύ αραιά φυτεμένα. Το υψόμετρο είναι 450 μέτρα με έντονους βοριάδες και νυχτερινή υγρασία. Το έδαφος είναι ηφαιστιογενές, σχιστολιθικό. Με άλλα λόγια, οι συνθήκες είναι εξαιρετικές.
Ποιος σας συμβουλεύει για το κρασί σας;
Τα έκανα όλα, διάβασα ειδικά βιβλία και άκουγα τις συμβουλές διαφόρων που ήθελαν να με συμβουλεύσουν. Τελικά με βοήθησαν καθοριστικά ο Νίκος Βρεττός από το Μαρκόπουλο που είναι επαγγελματίας οινοπαραγωγός και ο Νώντας Σπυρόπουλος οδοντίατρος στο επάγγελμα, που παράγει τα γνωστά εξαιρετικά κρασιά στη Μαντίνεια. Βέβαια τίποτα δεν βοηθάει όσο η δική σου πείρα.
Κάποιες οινοπαραγωγικού περιεχομένου περιπέτειές σας;
Κάποτε κάποιος από αυτούς τους συμβούλους προσπάθησε να με πείσει να εκσυγχρονίσω το αμπέλι μου, να το σηκώσω ψηλά και να βάλω σταθερές υποστηλώσεις. Παραλίγο να με πείσει. Θα είχα καταστραφεί γιατί την εποχή της ωρίμανσης του σταφυλιού φυσούν τα δυνατότερα μελτέμια.
«Πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας κρασί και του χρόνου ίσως μπορέσω να κάνω ανταλλαγές, δηλαδή σε μερικές ταβέρνες, όπου συχνάζω να τους δίνω κρασί, να μου δίνουν ψάρια» είχατε πει παλιότερα σε κάποια συνέντευξή σας. Ισχύουν τα ίδια ή η παραγωγή σας είναι πολύ μεγαλύτερη;
Παράγω σταθερά μεταξύ 1 και 1,5 τόνο. Δεν προχωρώ τα τεχνικά μου μέσα πέραν κάποιου σημείου και δεν με ενδιαφέρει η τυποποίηση. Μ’ αρέσει κάθε χρονιά να έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.
Βγάζετε κόκκινο κρασί μόνο; «Είναι ακριβώς το ίδιο σταφύλι που παράγει το Beauzolais. Ένα θετικό απομεινάρι της Φραγκοκρατίας, ίσως» είχατε πει επίσης.
Όχι, βγάζω και άσπρο από Ροδίτη και Σαββατιανό. Το κόκκινο σταφύλιο στα νησιά του Αιγαίου το λένε Μαυρούδι και μια ιδιαίτερη ποικιλία, Μηλέικο.
Έχετε κάποιες παρέες, που εκτός όλων των άλλων σας δένει κι ένα «πίνουμε μαζί ένα κρασί»;
Η παρέα μου, οι πραγματικοί μου φίλοι που είναι οι ίδιοι από τότε που ήμασταν έφηβοι, συνδεόμαστε ακριβώς από μια μπουκάλα κρασί και την κατάλληλη συζήτηση. Που και που τραγουδάμε αλλά ποτέ δεν χορεύουμε.
Το ελληνικό κρασί δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα ξένα, αυτό υπάρχει τρόπος να γίνει συνείδηση του έλληνα καταναλωτή;
Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα του ελληνικού κρασιού δεν είναι η ποιότητα αλλά η τιμή απέναντι στον ανταγωνισμό κρασιών από τη Χιλή ή τη Νότια Αφρική για παράδειγμα.
Συμφωνείτε με την άποψη του Μπωντλαίρ «όποιος πίνει μόνο νερό κάτι έχει να κρύψει»;
Απόλυτα. Ιδιαίτερα στην πολιτική όποιος δεν πίνει ποτέ κρασί πρέπει να είναι επικίνδυνος.
«… το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε ένα γύρο και να συζητάμε για βιβλία και λογοτεχνία και να βάζουμε στα ποτήρια μας και άλλο κρασί. Ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο νόημα για μας…». Είναι ένα ποίημα του Μπουκόφσκι από τα τελευταία του, θέλετε να το σχολιάσετε;
Οπωσδήποτε είναι μια ωραία ιδέα για το τέλος των ημερών μας. Κι αν πότε πότε μπορεί κανείς να το κάνει και τώρα για ένα Σαββατοκύριακο ας πούμε, δεν είναι άσχημα.
