Η σπίθα που ανάβει τη φωτιά

Η σπίθα που ανάβει τη φωτιά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”, 22/12/2008

Η κρίση, όπως όλες οι κρίσεις, δεν ξεκίνησε χθες. Αργά, με βήματα μικρά και λάθη ή παραλείψεις που δεν ενοχλούσαν, προχώρησε. Ηταν όμως η κυβέρνηση Καραμανλή που, κατά τη συνήθη πρακτική της, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να την προλάβει αλλά την οδήγησε διά της αναβλητικότητας, της ατολμίας, της αμεριμνησίας και της υστεροβουλίας της σ’ ένα πρωτοφανές και ανεξέλεγκτο ξέσπασμα.

Εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα τεραστίας σημασίας φαινόμενο. Η έκτασή του, η διάρκειά του, η διεθνής εντύπωση που προκάλεσε αλλά και η σημασία που του αποδίδουν η διανόηση, ο Τύπος και ο πολιτικός κόσμος δείχνουν ότι η κυβέρνηση και η ελληνική κοινωνία γενικότερα είναι αντιμέτωπες με κάτι που πριν από λίγες μέρες θα φάνταζε αδιανόητο. Αδιανόητο ως προς τη μορφή που πήρε το ξέσπασμα της κρίσης, όχι ως προς την ίδια την κρίση.

Οι αιτίες βεβαίως είναι πολλές, αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε τέτοιου μεγέθους κοινωνικό φαινόμενο. Μπορούμε όμως να ξεχωρίσουμε τρεις:

1 Η χρεοκοπία του εκπαιδευτικού συστήματος. Ζητάμε τα δημόσια σχολεία να παραμείνουν ανοιχτά, αλλά παραβλέπουμε ότι αρκεί να μιλήσουμε με κάποιους νέους από αυτούς που διαδηλώνουν για να καταλάβουμε ότι μέσα στις τάξεις δεν γίνεται τίποτα. Καθηγητές και μαθητές έχουν παραιτηθεί από τους ρόλους τους, έχουν παραιτηθεί από το δημόσιο σχολείο. Εχει καταργηθεί η δωρεάν παιδεία. Ολη η δουλειά γίνεται στα φροντιστήρια. Στις σχολικές αίθουσες, απλώς, οι καθηγητές προσποιούνται ότι διδάσκουν και οι μαθητές ότι μαθαίνουν. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα και όλοι όσοι αρνούνται να την αντιμετωπίσουν, ειδικά οι εκπαιδευτικοί, είναι απλώς συνεργοί στις ακρότητες που βλέπουμε αυτές τις μέρες.

2 Δεν υπάρχει Αστυνομία στη χώρα μας. Η Αστυνομία είναι βαθύτατα διχασμένη και μαστίζεται από ένα πρωτόγονο κομματισμό. Οι αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι, δειλοί, και ως εκ τούτου όταν τους δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσουν γίνονται βίαιοι και επικίνδυνοι.
Τα όρια μεταξύ νομιμότητας και αδιαφορίας για το κοινό συμφέρον δεν είναι σαφή και τα συμπτώματα της βαθιάς κρίσης που περνά η Αστυνομία είναι επανειλημμένα. Είναι απλώς γελοίοι αυτοί που κάνουν ότι ανακαλύπτουν τώρα ότι δεν έχουμε Αστυνομία.
Παρά τη φιλοτιμία των εκάστοτε υπουργών και τις προσπάθειές τους, το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι η ανυπαρξία μιας αστυνομίας που να μπορεί να επιτελέσει την αποστολή της σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.

3 Η γενικότερη πολιτική και ηθική χρεοκοπία στην οποία οδήγησε η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Η γενικότερη αίσθηση, δηλαδή, ότι μια κυβέρνηση που δεν εξασφαλίζει τίποτα απ’ όσα θεωρούνται δημόσια αγαθά, όπως ευημερία, ασφάλεια και δημόσιες υπηρεσίες σε καλή κατάσταση, επιμένει με αναίδεια και πρωτόφαντη αλαζονεία να παραμένει γαντζωμένη με χίλια νύχια στην εξουσία, ενώ έχει χάσει τη λαϊκή πλειοψηφία. Και το κάνει αυτό την ίδια στιγμή που ο δημόσιος πλούτος λεηλατείται από στελέχη όλης της κομματικής ιεραρχίας της.

Αυτές οι τρεις αιτίες δημιούργησαν μια κατάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη και εύφλεκτη. Σαν να υπήρχε ένας χώρος εκτεθειμένος, ανοιχτός, και σιγά-σιγά γέμισε με ξερόκλαδα και χαρτιά που σκέπασαν, έτσι ώστε να μη φαίνεται με την πρώτη ματιά, ένα μπιτόνι γεμάτο βενζίνη. Ενας σπινθήρας, η πρώτη φλόγα, έλειπε. Αυτός ο σπινθήρας ήταν ο φόνος ενός δεκαεξάχρονου μαθητή, ενός θύματος εξ ορισμού συμπαθητικού λόγω ηλικίας και περιστάσεων.

Τότε η φωτιά άναψε μεμιάς και οι κυβερνητικοί χειρισμοί την έθρεψαν γιατί η κυβέρνηση αρνήθηκε ενσυνείδητα να τη σβήσει, με στόχο ν’ αποφύγει το πολιτικό κόστος, που όμως έχει ήδη επέλθει γι’ αυτήν κατά τρόπο ανεπανόρθωτο.

Share