Άρθρο του κ. Τηλέμαχου Μαράτου, με τίτλο "Η αποθέωση της κλεφτουριάς!", στην Εστία, 21.04.2012

Το ενδιαφέρον άρθρο του κ. Τηλέμαχου Μαράτου, με τίτλο “Η αποθέωση της κλεφτουριάς!” δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εστία, το Σάββατο 21 Απριλίου 2012:

 

Κυρίαρχο σύνθημα των αγανακτισμένων ιαχών στην Πλατεία Συντάγματος ήταν η απαιτητική προτροπή προς τους «κλέφτες» να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα». Προφανώς, μεταξύ των αγανακτισμένων, που τους έπνιγε το δίκιο, δεν ήταν κανένας συνδικαλιστής από εκείνους που εισέπρατταν τους «κοινωνικούς πόρους» της Εργατικής Εστίας, κανένα στέλεχος της ΓΕΝΟΠ, ευτραφές και ηλιοκαμένο από διακοπές σε εξωτικά μέρη, ουδείς υπάλληλος πολεοδομίας που κατόρθωσε με σκληρές οικονομίες και συνετή διαχείριση (λίγων αιώνων) να οικοδομήσει την -αυθαίρετη- βιλλίτσα του, απουσίαζαν οι αδιάφθοροι τελώνες, αλλά και οι υπάλληλοι του ΙΚΑ Καλλιθέας, του ΟΓΑ και άλλων χρυσοφόρων πηγών. Απόντες και οι μυριάδες «δικαιούχοι» επιδομάτων κάθε είδους αναπηρίας και… θανάτου ακόμη. Απησχολημένοι εις το λειτούργημα της φροντίδος των ασθενών θα ήταν και οι Ιατροί Συνταγογραφούντες μέχρις αγκυλώσεως του καρπού δεν μπορούσαν να είναι εκεί να μουντζώσουν και αυτοί προς την κατεύθυνση των πολιτικών.

Πού ήταν οι χιλιάδες Υδραυλικοί, Ηλεκτρολόγοι, Τεχνίτες κάθε είδους που δε δίνουν αποδείξεις; Τι λόγος υπάρχει να αναζητεί κανείς έναν-έναν όσους κλέβουν το κράτος μονίμως και κατά σύστημα; Μερικοί έχουν προφυλακισθεί, θα ακολουθήσουν και άλλοι. Η ουσία είναι ότι όλοι έκλεβαν και κλέβουν και -πιθανότατα- άλλοι θα πάρουν την σκυτάλη και θα κλέβουν και αυτοί. Όλοι. Όσο μπορεί ο καθένας. Δεν έχει μία δύσμοιρος γραία στην Καλλιθέα την ευκαιρία να εισπράξει μίζες μέσω υπερακτίων εταιρειών σε τροπικές χώρες, που ούτε καν γνωρίζει. Μπορεί όμως να εισπράττει ένα εκατοστάρικο μηνιαίως από το επίδομα που της «έβγαλε» η -εξ ίσου- διεφθαρμένη υπάλληλος.

Αθροιστικώς, το προϊόν αυτής πάνδημης κλοπής είναι -πρέπει να είναι- πολλαπλάσιο όλων των τρανταχτών παραδειγμάτων πλουτισμού των υψηλών αξιωματούχων. Έχω την υποψία ότι είναι ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ, «Ακαθάριστου» – ως βρώμικου Εθνικού προϊόντος. Κατά το μέτρο που παραμένει στην χώρα -και δεν εξάγεται υπό το κράτος του πανικού λόγω των ελέγχων- είναι, πιθανόν, μία φυσική άμυνα του ατόμου απέναντι στο κράτος. Μία άμυνα έμφυτος και παρόμοια με το ένστικτο της συντηρήσεως ενός οργανισμού που υφίσταται επίθεση σαρκοβόρων. Θα άξιζε σοβαρότερης μελέτης, γιατί η έκτασις του φαινομένου είναι τόση, ώστε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί παραβατική, όταν είναι ο κανών μάλλον παρά η εξαίρεσις.

Τελείως διαφορετικής μορφής και αποτελέσματος είναι η καταστροφή της χώρας που απεργάζονται, με δύο μορφές, εκείνοι που αρνούνται την πραγματικότητα. Η άρνησις της πραγματικότητος του δανεισμού και της πρωτοφανούς στην ιστορία εισροής τεραστίων ποσών στην χώρα μας εκτείνεται σε όλο το φάσμα της πολιτικής. Επειδή τα αίτια είναι ψυχολογικά δεν έχει σχέση με ιδεολογίες. Είναι όμως πολύ ικανοποιητική γιατί αντιστρέφει τα δυσάρεστα και απαξιωτικά. Δεν μας δίνουν λεφτά αλλά μας παίρνουν. Δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε. Δεν μας βοηθούν, μας καταστρέφουν. Γιατί; Διότι είμαστε μία πανέμορφη χώρα και μας ζηλεύουν, κ.ο.κ.

Η νοοτροπία -μάλλον παρά πολιτική θέσις- αυτή, είναι επικίνδυνη, γιατί δεν παρουσιάζει απολύτως καμμία σοβαρή πρόταση ανακάμψεως από την ύφεση, πέρα από ονειρικές καταστάσεις ανευρέσεως θησαυρών είτε στο υπέδαφος είτε στην μυθική γενναιοδωρία πλουσίων. Το χρέος όμως θα παραμείνει χρέος και -παρά το κούρεμα- δεν εκπληρώνεται με ευχές ούτε μετατρέπεται σε δραχμές.

Η άλλη, απ’ ευθείας καταστροφική είναι η συντεταγμένη δολιοφθορά της χώρας, με στοχευόμενη επίθεση σε κάθε μία παραγωγική πηγή εργασίας και κέρδους με σκοπό την αγανάκτηση και εξοργισμό του λαού, που θα φέρει την ανατροπή του καθεστώτος. Την επανάσταση. Η επανάσταση μπορεί να είναι πολλών ειδών, ενώ, συνήθως, μεταλλάσσεται. Μέχρι να γίνει όμως, η χώρα καταστρέφεται.

Μία χώρα κατεστραμμένη, όταν δεν έχει χρήματα να αγοράσει τίποτε ούτε να πληρώσει κανέναν, θα είναι, εν μέσω ταραχών και απεργιών, ιδιαιτέρως ευάλωτη στις μόνιμες και διαχρονικές διεκδικήσεις των γειτόνων. Οι Αλβανοί θα θυμηθούν την Τσαμουριά, οι αδελφοί Σέρβοι την Θεσσαλονίκη (γι’ αυτό άλλωστε δημιούργησαν το ακατανόμαστο κρατίδιο), οι Βούλγαροι την Καβάλα, οι Τούρκοι την Θράκη και νησιά. Μεταξύ των οποίων, τα κατεχόμενα της Κύπρου. Να η Ευκαιρία!

Υπάρχει όμως ελπίδα! Ας μην ξεχνάμε ότι η παλιγγενεσία του ’21, βασίστηκε ακριβώς στην… κλεφτουριά και στα δάνεια των Μεγάλων Δυνάμεων.

Share