Κοσμογονία και η εσωτερική αυλή

Καθημερινά ή κάποια διεθνής πηγή ή κάποιος ετερόφωτος ή πηγαίος ντόπιος διανοητής επισημαίνουν ότι στην Ευρώπη επίκειται κοσμογονία. Σε μια τόσης έντασης και τέτοιας έκτασης αλλαγή συνθηκών είναι φυσικό μερικοί να βρεθούν στον δρόμο για την κορυφή του Ολύμπου και άλλοι να κατακρημνιστούν και να εξαφανιστούν στα Τάρταρα.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία καθοριστικό ρόλο θα παίξει η ατελής αλλά μόνη υπαρκτή εκπροσώπηση των ευρωπαίων πολιτών, δηλαδή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τους 21 εκπροσώπους της χώρας στο αντιπροσωπευτικό αυτό σώμα θα κληθούμε να εκλέξουμε σε περίπου 40 ημέρες.

Λογικό θα ήταν μπροστά σε μια τέτοια προοπτική να έχει αρχίσει ήδη να κυριαρχεί ο ουσιαστικός, σε βάθος, προβληματισμός γύρω από τις βασικές επιλογές που θα διαμορφώσουν το μελλοντικό ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό.
Αυτή η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη αξία για τον χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Υποτίθεται ότι ο σχεδιασμός της μελλοντικής δράσης γίνεται συλλογικά από τους πολίτες που δραστηριοποιούνται γύρω από τις βασικές αξίες αυτής της παράταξης. Εξειδικεύεται σε προγραμματικές δεσμεύσεις που στηρίζονται στην επιστημονική ανάλυση, στην πολιτική πείρα και στην ψύχραιμη και επιστημονική μελέτη του συσχετισμού οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Η παράταξη αυτή δεν επιτρέπεται να αφήνει τον εαυτό της να επηρεαστεί από προκαταλήψεις, φανατισμούς και συναισθήματα ή, τέλος, προσωπικές ματαιοδοξίες.

Είναι αυτό το θέατρο της πολυδιασπασμένης σήμερα ελληνικής Κεντροαριστεράς; Μάχονται οι μεν τους δε γιατί διαφωνούν επί της ουσίας; Πού είναι οι περιθωριακοί έστω διαφωνούντες, οι αιρετικοί, οι ενδιάμεσοι, οι δισυπόστατοι και αντιφατικοί, αυτοί δηλαδή που συγκρότησαν και συγκροτούν τον πολιτιστικό πλούτο της αριστερής διανόησης;

Ποια είναι η θέση του ενός ή του άλλου σχηματισμού για την ανάγκη αύξησης των ιδίων πόρων της Ενωσης;

Πώς αντιμετωπίζουμε τον βρετανικό εκβιασμό; Είναι προτιμότερη μια Ευρώπη χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο ή μια Ενωση που θα έχει λοβοτομήσει τον εαυτό της, στα όρια που θέτει ο βρετανικός ελάχιστος κοινός παρονομαστής;

Και αν μείνει η Βρετανία με ανεκτούς έστω όρους, τι μορφή θα έχει η επιφάνεια της ευρωπαϊκής διαφοροποιημένης
γεωμετρίας;

Ποια είναι τα γεωγραφικά σύνορα της Ευρώπης; Χωράει η φιλόξενη αγκαλιά μας την Ουκρανία, την Τουρκία, την αραβική νότια ακτή της Μεσογείου και το Ισραήλ; Τη Ρωσία ενδεχομένως;

Αν υπάρξει πραγματική εκδοτική τράπεζα για το ευρώ και ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών, σε ποιον συνδυασμό θα αναζητήσουμε τα πρότυπα συμπεριφοράς του ή θα αποδεχθούμε την κατά γράμμα εφαρμογή των κανόνων που καταξιώνει με τις σημερινές επιδόσεις της η πειθαρχημένη, ανταγωνιστική και επιθετικά εξαγωγική Γερμανία;

Και άλλα ων ουκ έστιν τέλος…

Συζητάμε άραγε αυτά τα θέματα; Οι διαφωνίες οι σημερινές οφείλονται στην αδυναμία συγκερασμού απόψεων επί της ουσίας;

Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, ούτε τα «γάλατα» ούτε τους συντεχνιακούς προβληματισμούς Λουράντου ή του αντιστοίχου του Θύμιου Κονταξή αφορά πράγματι η παρούσα αναμέτρηση.

Πώς είναι δυνατόν να πάσχουν, να συγκρούονται και να έρχονται σε αγεφύρωτες αντιθέσεις ηγετικές προσωπικότητες, συνήθως με μακρότατη κομματική και πολιτική πείρα;

Νομίζω ότι είναι απλό. Το διακύβευμα δεν είναι η χώρα και τα προβλήματά της. Δεν είναι καν η μία ή η άλλη συντεχνιακή αντίληψη ή ιδεολογική προκατάληψη. Το διακύβευμα είναι αν ο Βαγγέλης θα επικρατήσει του Γιώργου και ποια θα είναι η μελλοντική μοίρα του Κώστα ή του Τάσου, πότε στο καλό θα μας απαλλάξει ο Αποστόλης από την οχληρή παρουσία του για να πάει να παίξει κάνα τάβλι με τον Φώτη. Από κάτω, εκεί όπου έχει συγκεντρωθεί παν ό,τι βελάζει, κοάζει, γρυλίζει, ασχημονεί, ποιος από τα επιτελεία, τις νεολαίες, τους διάφορους σωλήνες εκκόλαψης και τα δίκτυα επιρροής θα αναρριχηθεί πρώτος και θα διαλάμψει. Ο,τι μας έμεινε, δηλαδή. Γιατί οι πιο ευέλικτοι και αδίστακτοι είναι ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ και τσιρίζουν μαζί με τους άλλους οπαδούς του μπάχαλου.

Μου έρχεται στο μυαλό μια τουρκική λέξη αλλά δεν θα την πω. Πλησιάζει και Πάσχα.

Πηγαίνετε στο καλό, παλικάρια μου. Αντε στο καλό και να μη σας ξαναδούμε. Ολους, χωρίς εξαίρεση.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Share