Ενας Πρόεδρος για το μέλλον

Η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι ένας θεσμός με ελάχιστες αρμοδιότητες. Εκλέγεται από τη Βουλή και όχι από τον λαό και επομένως η νομιμοποίησή του είναι περιορισμένη. Ο υποψήφιος Πρόεδρος αποτελούσε πάντα επιλογή του εκάστοτε πρωθυπουργού.

Σε όλες τις περιπτώσεις αυτή η επιλογή του ανταποκρινόταν σε σκοπιμότητες και επομένως ήταν μάταιο να αναζητήσει κανείς τα ιδιαίτερα πολιτικά προσόντα που καθιστούσαν τον υποψήφιο Πρόεδρο απαραίτητο.

Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επρόδωσε, όπως όλοι αναγνωρίζουν σήμερα, την πατρική του φιγούρα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το έκανε για να επιτύχει τη μεγαλύτερη δυνατή πόλωση στις εθνικές εκλογές του ’85. Ο δικαστής τού «Ζ», στον οποίο η λαϊκή φαντασία και ο διωγμός που είχε υποστεί από τη χούντα είχαν δημιουργήσει ένα φωτοστέφανο «προοδευτικού» ήρωα, κ. Χ. Σαρτζετάκης σύντομα έδειξε ότι είχε εντελώς προσωπικές απόψεις και αρχές τις οποίες εφάρμοσε στην τυπικά άψογη άσκηση των καθηκόντων του. Οι σχέσεις του με τον Α. Παπανδρέου σύντομα διαταράχθηκαν και έπειτα από λίγο έπαψαν να υπάρχουν.

Ο αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη Κωστής Στεφανόπουλος ήταν η μόνη υποψηφιότητα που μπορούσε να εκφράσει μια συνεργασία του ΠαΣοΚ με την Πολιτική Ανοιξη του τότε πολύ δεξιότερου απ’ ό,τι σήμερα κ. Α. Σαμαρά.

Για τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια έχει γραφτεί χωρίς ποτέ να διαψευστεί ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής εζητούσε, για να εξασφαλίσει την απαραίτητη πλειοψηφία, στέλεχος από το ΠαΣοΚ, που να μην είναι όμως βουλευτής. Ο κ. Παπούλιας είχε μόλις απολέσει την έδρα του στα Ιωάννινα με μικρή διαφορά. Το συνοικέσιο έγινε και αποκτήσαμε Πρόεδρο για δύο τετραετίες.

Η περιγραφή αυτή δεν έχει ως σκοπό να θέσει υπό αμφισβήτηση τη θεσμική εγκυρότητα και την καταξίωση στην κοινή γνώμη του ενός ή του άλλου Προέδρου. Απλώς θυμίζουμε τα γεγονότα για να καταλήξουμε ότι η επιλογή του Προέδρου εξυπηρετούσε κομματικές σκοπιμότητες.

Εχει νόημα να ζητήσουμε από τη σημερινή πολυκομματική Βουλή να δημιουργήσει μια πλειοψηφία 180 βουλευτών ώστε να εκλεγεί από την πρώτη ψηφοφορία ο μέλλων Πρόεδρος; Με άλλα λόγια, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ποιο θα μπορούσε να είναι το πρόγραμμα που η κοινωνία θα είχε την απαίτηση αυτός ο κορυφαίος θεσμός να υλοποιήσει;

Θα λέγαμε ότι κατ’ αρχήν ο Πρόεδρος πρέπει να εκφράζει τη συνέχεια αλλά και τον δυναμισμό των παραδόσεων και των σημερινών αξιών που συγκροτούν την εθνική μας ταυτότητα. Να επωμιστεί, δηλαδή, και να φέρει σε πέρας με τον λόγο του και τις πράξεις του έναν εκπαιδευτικό ρόλο, ιδιαίτερα για τη νεολαία.

Κατά δεύτερο λόγο, ο Πρόεδρος οφείλει με τις διεθνείς, δημόσιες σχέσεις του να συμβάλει αποφασιστικά ώστε να αποκατασταθεί η φήμη της χώρας μας και να αυξηθούν όσοι μας βλέπουν ως μια όαση ισορροπίας, καλαισθησίας και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Τρίτο, αλλά όχι το υποδεέστερο, είναι το καθήκον του Προέδρου, στον βαθμό που κάτι τέτοιο είναι εφικτό, να αρθεί πάνω και πέρα από τις απαραίτητες και φυσιολογικές αντιπαραθέσεις και να δημιουργήσει για τους ουσιαστικούς βασικούς στόχους του κοινωνικού μας σχηματισμού ένα κοινό αίσθημα αισιόδοξης ενότητας.

Αυτό το τελευταίο θα πρέπει να σηματοδοτηθεί και από τη διαδικασία εκλογής του.

Με άλλα λόγια, ο Πρόεδρος της Νέας Ελλάδας δεν μπορεί να είναι υποψήφιος μόνο της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με την προσθήκη της μιας ή της άλλης τσόντας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Νέας Ελλάδας πρέπει να προέρθει από μια συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής που θα περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Share