Ο φίλος του μετανάστη
Την περασμένη Κυριακή καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η διεύρυνση και η μεταναστευτική πολιτική έχουν πια συγχωνευτεί, για την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, σε ένα ενιαίο ζήτημα.
Στην Ουκρανία δοκιμάζονται τα έσχατα όρια της ανοχής, που μπορεί να επιδείξει η Ρωσία απέναντι σε μια πολιτική προσχώρησης κρατών που αποσπάστηκαν από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση στο ΝΑΤΟ για δύο κυρίως λόγους.
– Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε στις συνθήκες ψυχρού πολέμου για να ανακόψει την επεκτατική πολιτική της τότε Σοβιετικής Ένωσης πέρα από τα όρια του σιδηρού παραπετάσματος. Έχει μικρή σημασία αν η σοβιετική ηγεσία έτρεφε αυτές τις βλέψεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η εσωστρέφεια είχε αρχίσει ήδη να καταλαμβάνει ολόκληρο το στρατηγικό τους χώρο και συνεχώς ισχυροποιείτο υπό την επίδραση και της εντροπίας, που παρήγαγε αυτό το χωρίς ανταγωνισμό σύστημα. Οπωσδήποτε οι Ρώσοι έχουν ιστορικές αφορμές να απεχθάνονται το ΝΑΤΟ ακόμη και τώρα, που ο αντισοβιετικός του χαρακτήρας έχει εκλείψει εκ των πραγμάτων, αφού το ανατολικό μπλοκ και η ίδια η Σοβιετική Ένωση αυτοδιαλύθηκαν.
– Η δεύτερη μεγάλη πηγή δυσπιστίας έχει δημιουργηθεί με τις αλλεπάλληλες εισβολές από τα δυτικά, που άφησαν βαθύτατα ίχνη στο συλλογικό υποσυνείδητο του ρωσικού λαού.
Πιο νότια, στον Καύκασο και στα δυτικά Βαλκάνια, η άτακτη αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας, οδήγησε σε θεσμικό αδιέξοδο και εθνοτικό χάος.
Από την άλλη μεριά η Τουρκία, μεγάλη χώρα με σφύζουσα οικονομία, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ισλαμικής αναβίωσης, η οποία μπορεί να παίρνει ιδιάζουσα μορφή, αλλά δεν παύει να υπάρχει.
Στο κέντρο της Μεσογείου χαοτική είναι η εξέλιξη του παλαιστινιακού ζητήματος. Φαίνεται ότι η αδυναμία εξεύρεσης λύσης έχει οδηγήσει την ηγεσία του Ισραήλ στην πεποίθηση ότι η αδράνεια και η υποδαύλιση ερίδων μεταξύ των Παλαιστινίων είναι όχι μόνο η καλύτερη τακτική, αλλά μπορεί να υποκαταστήσει τη στρατηγική.
Οι Αμερικάνοι, που ποτέ δε διδάσκονται τίποτα, επανέλαβαν τον άθλο τους του Αφγανιστάν και του Ιράκ για να απαλλαγούν από τα «προοδευτικά» αραβικά καθεστώτα της Αιγύπτου, της Λιβύης και της Συρίας. Το αποτέλεσμα ήταν να διαδεχθούν τις τυραννικές και αυταρχικές εξουσίες, που προέρχονταν και είχαν την υποστήριξη του στρατού, συμμορίες ενόπλων, μυστικές οργανώσεις φανατικών δολοφόνων, να καταρρεύσει η οικονομία και να αισθανθούν απέραντη ανασφάλεια και μοναξιά οι μειοψηφίες και ανάμεσα σε αυτούς κυρίως οι χριστιανοί. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, που οι περισσότεροι είναι δίγλωσσοι στα αραβικά, αλλά και στα αγγλικά και γαλλικά, μικροαστικής προέλευσης και συχνά διπλωματούχοι ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, αψηφούν το θάνατο για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην Ευρώπη. Οι δρόμοι αυτοί περνούν, είτε το θέλουμε, είτε όχι και από τη χώρα μας. Ελάχιστοι, όμως, είναι οι μετανάστες, που έχουν ως τελικό προορισμό την Ελλάδα. Η χώρα μας είναι απλώς μια δίοδος για τις μεγάλες και συμφέρουσες αγορές εργασίας, τα καλά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα νοσοκομεία, την κοινωνική αντίληψη και την πρόνοια, που μπορούν να παρέχουν οι πλούσιες χώρες του Βορά. Καλό θα ήταν, λοιπόν, αυτοί που απερίσκεπτα στην Ελλάδα ή αλλού χύνουν δάκρια για τα παθήματα των μεταναστών, να αφιερώσουν ένα μικρό μέρος από τις προσπάθειές τους για να υπάρξει κινητικότητα όχι μόνο προς τα πίσω με τις απελάσεις, αλλά και προς τα μπρος με κάποια είδους κοινωνική επιλογή.
Σύγχυση, όπως είναι φυσικό, επίδειξη καλών προθέσεων, φλυαρία και έλλειψη υπευθυνότητας χαρακτηρίζουν και αυτήν την πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής. Νόμοι υπάρχουν. Αρκεί να εφαρμοστούν με συνέπεια και συνέχεια. Η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει:
- Ενιαία πολιτική περιφρούρησης των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης. Ανάληψη των εξόδων με λόγο τη σχετική οικονομική ισχύ και την απήχηση που έχει η κάθε χώρα μέλος ως τελικός σκοπός του μετανάστη.
- Πολιτική ένταξης και αφομοίωσης των μεταναστών, που έχουν κατοικήσει τουλάχιστον 8 χρόνια συνεχώς τη χώρα και των παιδιών τους, εφόσον έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.
- Συσπείρωση για την πιο μεγάλη κατανόηση από τον πολίτη έτσι ώστε να αποφευχθούν οι φυλετικές εντάσεις και να ναυαγήσει η απόπειρα καπηλείας από τους εθνικοσοσιαλιστές, που μας κυβερνούν και την άκρα δεξιά, που στο θέμα αυτό έχει απόλυτα ταχθεί μαζί τους. Φίλος των μεταναστών δεν είναι αυτός που σκέπτεται πονηρά με ποιον ακόμα τρόπο μπορεί να τους εκμεταλλευτεί. Φίλος τους είναι αυτός ο οποίος ξέρει, ίσως γιατί έχει κάνει ο ίδιος μετανάστης, έχει βγάλει τα αναγκαία διδάγματα και μπορεί να δει τον εαυτό του μέσα στα μάτια του τρίτου.
