Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – Απρόβλεπτος
Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες – ίσως μερικά εκατομμύρια – Ελληνίδες και Έλληνες παρακολούθησαν την deprofundisσυνέντευξη του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα, σε δυο «πειθαρχημένους» δημοσιογράφους της ΕΡΤ, την περασμένη Τρίτη. Η κακομοιριασμένη αναγεννηθείσα εκ της τέφρας της ΕΡΤ είδε την άλλως ανύπαρκτη τηλεθέασή της να εκσφενδονίζεται στα ύψη. Συχνά σχηματίστηκαν – gloria – παρέες με πίτσες και μπύρες, όπως αν θα έπαιζε ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό. Σε μια απ’ αυτές τις παρέες ήμουν και εγώ. Οι παριστάμενοι, άνδρες και γυναίκες, ήταν όλοι (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) φανατικοί οπαδοί του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, φίλοι της Ευρώπης, του εκσυγχρονισμού, κατάλοιπα της Σημιτικής ανθελληνικής συνομωσίας, που με τη μια ή την άλλη ευκαιρία, κάποιο στέλεχος τους Συ.Ριζ.Α με κάποια ευκαιρία καταγγέλλει.
Όταν τελείωσε η συνέντευξη και έκλεισε η τηλεόραση, κάποιος είπε με ένα σχεδόν τρυφερό ύφος:
«καλά τα κατάφερες τσόγλανε»
Είναι προφανής η αγένεια απέναντι σε έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό. Είναι, όμως, εξίσου προφανής η αμηχανία μπροστά σε μια προσωπικότητα, που σε νεαρή ηλικία, με συνθήκες απερίγραπτης περιπλοκότητας και δυσχέρειας, καταφέρνει να αντιμετωπίσει το αδιανόητο ή να κάνει, για να μιλήσω πιο απλά, το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο μέσα σε δυο ώρες.
«Μισγάγγεια απερινόητος», όπως θα έλεγα αν ήμουν ο αγαπημένος μου φίλος Κώστας Ζουράρις. Δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει στις μέρες που μεσολαβούν ανάμεσα σε αυτήν τη γραφή και την Κυριακή οπότε και διαβάζεται. Αυτήν πάντως της στιγμή τηρείται το χρονοδιάγραμμα. Η μπάλα έχει περάσει από τα χέρια της ελληνικής Βουλής στα χέρια της Σλοβακίας και της Φινλανδίας, ένας ανασχηματισμός επωφελής επίκειται, έχει δημιουργηθεί το κλίμα για να μπουν στο περιθώριο οι τενόροι και οι πάσης φύσεως λαϊκιστές και να αναγκαστούν τα μέσα ενημέρωσης να ασχοληθούν με τα ουσιαστικά προβλήματα της χώρας.
Μετά από πολλές περιπέτειες και ένα εξάμηνο καταστροφικό για την οικονομία αναθρώσκει επιτέλους κάποια είδους ελπίδα. Υπάρχει στη χώρα ένα ηγετικό μέγεθος στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας και αυτό είναι ο Τσίπρας. Δε χρειάζεται να θυμίσω σε κανέναν πόσο έχω πολεμήσει τον άνθρωπο, τις ιδέες του και τη δημαγωγική ευκολία με την οποία τις εμφάνιζε. Είναι όμως, λάθος, σας παρακαλώ να με πιστέψετε, να ταυτίζουμε μια ηγετική φυσιογνωμία με τις αρετές ενός κοινού ανθρώπου.
Επί δεκαετίες εργάστηκα δίπλα και έζησα τον άνθρωπο και τον πολιτικό, τον μεγάλο αυτόν δημεγέρτη και κοινωνικό μεταρρυθμιστή, που ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αισθάνθηκα πριν από δυο χρόνια την ανάγκη να γράψω ένα βιβλίο για αυτήν τη σχέση (Στην Ευρώπη με τον Ανδρέα, εκδόσεις Πατάκη).
Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Είναι πολύ εύκολο να κάθεσαι στην κορυφή του Ολύμπου και να εξαπολύσεις κεραυνούς στον κάμπο, στο κεφάλι του ενός ή του άλλου, που σε ενόχλησε. Ή ακόμα όταν σου ‘ρθει να μεταμφιέζεσαι σε ταύρο, να απαγάγεις και να εξαφανίζεις την κακομοίρα Ευρώπη. Είναι εύκολη η κατάχρηση δύναμης όταν είσαι δυνατός. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η αυτοκριτική, που διατηρεί τη συσπείρωση των οπαδών σου, την ανοχή της κοινής γνώμης. Αυτή η έκθεση στο ύψιστο μέσον ενημέρωσης, που είναι η τηλεόραση, μετατρέπει την τροποποίηση θέσης σε απρόβλεπτο ακροβατικό εγχείρημα. Είναι δύσκολο να ταπεινωθείς διατηρώντας την αξιοπρέπειά σου, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να κάνεις δύο και τρεις κωλοτούμπες και κάθε φορά να πέφτεις σταθερά, χωρίς να ταλαντευτείς ούτε μια στιγμή και στα δύο σου τα πόδια.
Ποιος από τους παλιότερους θα ξεχάσει τη στιγμή, που το πολιτικό θηρίο, που λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου, βρυχήθηκε σα λιοντάρι μέσα στη Βουλή «Meaculpaσας λέω! Τι άλλο θέλετε τέλος πάντων να πω;» και εσιώπησαν οι αντίπαλοι, που βεβαίως κατά τα άλλα είχαν απόλυτο δίκιο, γιατί κατάλαβαν ότι ο μεγάλος αυτός λαϊκός ηγέτης με πέντε λέξεις είχε πάρει την κοινή γνώμη με το μέρος του.
«Μπράβο τσόγλανε», που είπε και ο φίλος μου. Για να δούμε, θα συνεχίσεις στο δύσκολο δρόμο της ωρίμασης και της πολιτικής ενηλικίωσης ή θα αρχίσεις πάλι να παίζεις τσουλήθρα και τραμπάλες με τη Ζωΐτσα, το Γιανάκη και τα άλλα κακά παιδιά Λαφαζάνια, Λεουτσάκια, Βαλαβανάκια, Στρατουλάκια και τον φωνακλά Πετρακούλη; Θυμήσου μόνο πως, αν δεν ήσουν απρόβλεπτος και δεν κέρδιζες το χρυσό μετάλλιο στην κωλοτούμπα, αυτούς όλους δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. (θυρωροί δεν υπάρχουν πια, από την εποχή του αείμνηστου Γιώργου Κατσιφάρα)
