Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – Μετανάστες

Σε μια από τις πρώτες ανακοινώσεις για το πρωτοφανές, είναι αλήθεια, κύμα παράνομης εισόδου στη χώρα από διάφορες ισλαμικές ως επί το πλείστον περιοχές, η τότε αρμόδια υπουργός κα Τασούλα Χριστοδουλοπούλου είχε δηλώσει: «οι παρανόμως εισελθόντες στη χώρα μας μερικές φορές αποκαλούνται πρόσφυγες και άλλες μετανάστες. Στην πραγματικότητα μετανάστες δεν υπάρχουν, είναι όλοι πρόσφυγες». Επακολούθησε μια κολοσσιαία σύγχυση όσο το πρόβλημα έπαιρνε διαστάσεις. Παρεμβάσεις, σε όλα τα επίπεδα της ενημέρωσης, από ανθρώπους, καλών προθέσεων συχνά, που περιέπλεκαν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Δεκάδες αυτόκλητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή γενικώς των ασθενέστερων έσπευσαν να πάρουν θέση και ένας ασυνάρτητος διάλογος αναπτύχθηκε τον οποίον πυροδοτούσαν συχνά, πυκνά βλακώδεις και αστήρικτες διακηρύξεις περί των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, όσοι έμπαιναν παράνομα στο έδαφός μας χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα ή απλώς χωρίς θεώρηση (βίζα) δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα πέραν των όσων επέβαλε στην ελληνική πολιτεία ο πολιτισμός μας και οι ιστορικές παραδόσεις μας: προστασία της ζωής και της αρτιμέλειάς τους, αποφυγή της βίας, των βασανιστηρίων και των σωματικών ποινών, παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών στέγασης, υγιεινής περίθαλψης και διατροφής. Σ’ αυτήν την προσπάθεια οι κρατικές υπηρεσίες, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι εθελοντικές οργανώσεις επέτυχαν αποτελέσματα που προκάλεσαν συγχαρητήρια, σεβασμό και σε μερικές περιπτώσεις θαυμασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Δικαιώματα από όλους αυτούς είχαν μόνο όσοι κατέθεταν αίτηση για την παροχή ασύλου και μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν και να αποδείξουν ότι είχαν την ιδιότητα του πρόσφυγα, που προϋποθέτει την ύπαρξη σαφούς απειλής και διακινδύνευσης της ζωής τους, της θρησκευτικής τους ελευθερίας, του πολιτικού τους προσανατολισμού και της εν γένει ιδιαιτερότητάς τους (Σύμβαση της Γενεύης 1951). Οι Έλληνες παλιότερα, κατά τη μικρασιατική καταστροφή, λόγω των εθνοκαθάρσεων στα Βαλκάνια, λόγω της ανεξέλεγκτης φασιστικής βίας των κατακτητών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω των εκτελέσεων και διωγμών που διενέργησαν κυρίως οι εξεγερμένοι κομμουνιστές στην ύπαιθρο χώρα και τέλος λόγω των διοικητικών μέτρων και των διώξεων της στρατιωτικής χούντας, είχαν μετακινηθεί σε μεγάλους αριθμούς και είχαν επιζήσει αποκλειστικά χάρη στην αλληλεγγύη που είχαν συναντήσει.

Αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, οι οποίοι μετακινούνται για οικονομικούς λόγους, είναι αδύνατο να υπάρξει. Εκατοντάδες εκατομμύρια συνάνθρωποί μας ζουν και εργάζονται, όποτε έχουν αυτήν την τύχη, κάτω από άθλιες συνθήκες. Στα θερμοκήπια του Μαραθώνα και ασφαλώς σε πολλά άλλα μέρη με εντατικές καλλιέργειες σε όλη τη χώρα ζουν σε προκατασκευασμένους θαλάμους με στοιχειώδη θέρμανση και διατροφή Ινδοί και Πακιστανοί αγροτικοί εργάτες για τους οποίους μεροκάματα των 25 ή 30 ευρώ είναι περιζήτητα. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν αν κατέφευγαν στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τις αφειδώς και με το αζημίωτο παρεχόμενες υπηρεσίες των Τούρκων δουλεμπόρων, μερικές δεκάδες εκατομμύρια άνεργοι Πακιστανοί; Ακόμα και η ανεύθυνη δημιουργία της εντύπωσης ότι η Ελλάδα περιμένει με ανοιχτές αγκάλες παράνομους μετανάστες είναι εγκληματική ως προς τις ενδεχόμενες συνέπειές της. Επειδή η φρούρηση των συνόρων σε θαλάσσια περιοχή είναι εκ των πραγμάτων ατελέσφορη, η πολιτική μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και προς τους τρίτους (κυρίως την Τουρκία) πρέπει να αφορά ένα και μόνο ζήτημα: την άμεση και αναγκαστική επαναπροώθηση, απ’ ευθείας στους τόπους προέλευσής τους, των λαθρομεταναστών.

Αυτή όμως η λέξη καθώς και η πρακτική της επαναπροώθησης αποτελούν για τους κυβερνήτες μας ταμπού. Πρέπει να συνηθίσουμε την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι νοσηρά ιδεοληπτικοί και ζουν σαράντα χρόνια πριν από την εποχή μας.

Share