Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – Πρόγραμμα

Το μήνα που μας πέρασε ανταλλάξαμε κατά κόρον ευχές για το έτος που μόλις ξεκίνησε. Το 2016. Τίποτα δεν υπάρχει που να καθιστά το προηγηθέν έτος 2015 ιδιαίτερα άξιο μνημόνευσης. Εξαίρεση αποτελεί, βέβαια, η γενικευμένη αίσθηση ότι πιάσαμε πάτο. Γι’ αυτό και στις ευχές, με ασυνήθιστη συχνότητα, εμφανίζεται η λέξη «ελπίδα».

Συνήθως, ως συστατικό της ελπίδας και αναγκαία προϋπόθεσή της, αναφέρεται η συναίνεση, η ενότητα και η συμπαράταξη διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων και ομάδων της κοινωνίας. Έχουμε ξανατονίσει πόσο αντίθετους μας βρίσκει αυτού του είδους η μυθοποίηση. Η συναίνεση, όταν δημιουργείται από την αίσθηση ότι αυτός που ασκεί την εξουσία είναι ασύδοτος, είναι απλή δουλοπρέπεια. Η ενότητα, που δεν στηρίζεται σε μια λογική συμφωνία, μετά από εξάντληση των επιχειρημάτων, είναι απλώς τεχνητή γεφύρωση χασμάτων, για να διευκολυνθεί η προσπέλαση κομμάτων ή ομάδων που αποδοκίμασε ο ελληνικός λαός προς την εξουσία. Ουσιαστική ενότητα, που θα μπορούσε να αποτελεί προϋπόθεση για μια ελπίδα για το μέλλον, προκύπτει μόνο αν υπάρχει κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα των συμπραττόντων και βεβαίως μόνο αν το πρόγραμμα αυτό αφορά το μέλλον και όχι τις καθυστερήσεις και τις ανεπάρκειες που συγκροτούν το παρελθόν.

Η χώρα μας ακολουθούσε στο παρελθόν το λεγόμενο δικομματικό σύστημα. Σε κοινωνίες καλά οργανωμένες το σύστημα αυτό, όπου ο καθένας συμπληρώνει και διορθώνει τον άλλο, είναι δυνατό να αποκτήσει λειτουργικότητα. Το κλασικό παράδειγμα είναι το Ηνωμένο Βασίλειο.

Σε κοινωνίες όπως η δική μας, που κυριαρχούνται από το λαϊκισμό και εμφανίζουν σοβαρές ελλείψεις παιδείας και πολιτικής αγωγής, η δικομματική εναλλαγή καταδικάζει ακόμα και τις δημιουργικότερες και πιο ζωντανές δυνάμεις στο συμβιβασμό, την ανοχή και τέλος τη συνενοχή. Γι’ αυτό και δεν έχει νόημα κανενός είδους ελπίδα όταν μια ομάδα ανάγωγων και ημιμαθών τυχοδιωκτών, που έχουν υφαρπάξει την εξουσία χάρη στην απογοήτευση και στην αδράνεια της μεγάλης μάζας των ψηφοφόρων, αυθαιρετεί και ασχημονεί συστηματικά επιδεικνύοντας παράλληλα, όταν τα πράγματα παν καλά, μιαν αγέρωχη αλαζονεία και όταν τα πράγματα είναι κρίσιμα δουλοπρεπέστατη υποτέλεια προς τους ισχυρούς, που με βδελυγμία είχαν καταγγελθεί μερικά χρόνια πριν.

Τι νόημα θα έχει μια πολιτική συνεργασία δεξιάς και αναρχοεπαναστατικής αριστεράς, που υπόσχεται ότι θα λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα που άρχισε να δημιουργείται λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, δηλαδή πριν από μισό αιώνα και που ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει αποφασιστικά; Επίσης, γιατί να ελπίσουμε ότι θα βρεθεί λύση στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που συγκρούεται από τη μια μεριά με την ιδεολογία της ακινησίας και της ασυδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων και από την άλλη με τη φαυλότητα του πολιτικού συστήματος και μαστίζει τον τόπο και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, δηλαδή 40 περίπου χρόνια; Γιατί να βρεθεί λύση κατάλληλη και βιώσιμη που θα σέβεται τις περιβαλλοντικές ιδιαιτερότητες για το θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, που δημιουργήθηκε ως πρόβλημα από το 1980, δηλαδή 30 χρόνια νωρίτερα; Τέλος, γιατί να ιδιωτικοποιηθούν επικερδώς και προς όφελος της κοινωνίας οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις, που αραχνιάζουν και σαπίζουν στο έλεος κάθε ομάδας αλητών ή μεταναστευτικού ρεύματος, όταν το πρόβλημα αυτό δημιουργήθηκε 10 χρόνια πριν;

Έχει δίκιο ο πολίτης που δεν πιστεύει τίποτα και δεν ελπίζει τίποτα. Ας προσέξουν όμως οι κρατούντες, γιατί αυτός που δεν ελπίζει τίποτα, συχνά δε φοβάται τίποτα. Την ιταμότητα και την άποψη ότι μιλάει καλά όποιος φωνάζει περισσότερο τη δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες χιλιάδες νέοι σπούδασαν στο πανεπιστήμιο του τσαμπουκά και της πολιτικής αλητείας. Ας μην ξεχνούν οι κρατούντες ότι και ο Ροβεσπιέρος πέθανε στην γκιλοτίνα, που ο ίδιος είχε φροντίσει να τροφοδοτήσει με εκατοντάδες αθώα θύματα. Και ότι οι συμμαχίες, μετά από ένα ορισμένο όριο πόλωσης χυδαιότητας και φανατισμού, δε σε σώζουν πια.

Share