Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – Συνιστώσες

Πριν ακόμα ασχοληθώ με το κοινοβούλιο, είχα διαμορφώσει την άποψη ότι το σύστημα ανάδειξης αντιπροσώπων με το σταυρό προτίμησης τροφοδοτούσε σχέσεις εκλογικής πελατείας και επομένως τη φαυλότητα και τη διαφθορά. Το ρουσφέτι δηλαδή η παράκαμψη του νόμου ή η παράλειψη εφαρμογής του και ο διορισμός στο δημόσιο με πλάγια μέσα, είχαν βαθύτατα αλλοιώσει το δημοκρατικό μας σύστημα. Ταυτόχρονα, μια ετερόκλητη μάζα μισθών, επιδομάτων και συντάξεων, που δεν είχαν καμία σχέση με την αξιοκρατία και την παραγωγικότητα, συνεχώς διογκούμενη, αύξανε τις κρατικές δαπάνες. Αυτό είχε ως συνέπεια την αντίστοιχη αύξηση των φόρων και επιβαρύνσεων που στραγγάλιζαν τον ιδιωτικό τομέα. Η βασική αιτία του υπέρμετρου δανεισμού της εθνικής οικονομίας ήταν και παραμένει το βάρος των δημοσίων δαπανών, με βασικό κονδύλι τους μισθούς και τις συντάξεις, που προκύπτουν από την ψηφοθηρία και τη φαυλότητα.

Το 1990 δημοσίευσα άρθρο στο ΒΗΜΑ όπου ζητούσα την κατάργηση του σταυρού προτίμησης, την εισαγωγή ενός μεικτού εκλογικού συστήματος με 100 βουλευτές, που θα εκλέγονταν από αυστηρά κομματικό πανελλήνιο κατάλογο με απόλυτη απλή αναλογική χωρίς ελάχιστο ποσοστό ψήφων ως προϋπόθεση (δηλαδή χωρίς το 3%) και 200 μονοεδρικές περιφέρειες όπου την πρώτη Κυριακή θα εκλέγονταν όσοι εξασφάλιζαν την απόλυτη πλειοψηφία (δηλαδή το 50% των ψήφων) και τη δεύτερη Κυριακή θα εκλεγόταν ο πρώτος μεταξύ των δύο που θα απόμεναν ως υποψήφιοι. Τέλος είχα προτείνει να υπάρχουν δύο κάλπες ανεξάρτητες, ώστε η επιλογή του ψηφοφόρου για τον πανελλήνιο κατάλογο να είναι ελεύθερη και όχι κατ’ ανάγκη ταυτόσημη με την επιλογή του στη μονοεδρική περιφέρεια, καθώς και το ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας, για όσο διάστημα κάποιος θα συμμετείχε στην κυβέρνηση.

Λίγο αργότερα είχα προτείνει στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τη συγκρότηση τάσεων με πολιτική και ιδεολογική αυτονομία και την εκλογή της ηγεσίας του κόμματος με την επιλογή σε σχετική ψηφοφορία όχι προσώπων και ιδίως όχι «Προέδρου» αλλά πολιτικής κατεύθυνσης. Η σύνθεση της ηγεσίας και ο πρόεδρος θα ήταν συνέπεια της επιλογής της Α ή της Β πολιτικής γραμμής. Θα ήταν δυνατή κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου και η σύνθεση ανάμεσα στις διάφορες πλατφόρμες για την επίτευξη πολιτικών συμμαχιών και μικτών ψηφοδελτίων. Το περίεργο είναι ότι ενώ αυτές οι ρηξικέλευθες απόψεις απερρίφθησαν παντάπασιν ή με τη διατύπωση διαφόρων ηλιθίων απόψεων σταλινικής προέλευσης περί ενιαίου κόμματος και ελληνικής ιδιομορφίας που μας διαχώριζε από την επάρατο σοσιαλδημοκρατία ή με την πλήρη αδιαφορία, που στην καλύτερη περίπτωση, ήταν δυνατό να σημαίνει και αδυναμία κατανόησης του νέου και διαφορετικού, ο συγγραφέας τους δηλαδή εγώ, δεν είχε καθόλου άσχημες επιδόσεις. Στο 3ο Συνέδριο τον Απρίλη του 1994 πρώτος εξελέγη ο βαριά άρρωστος τότε Γιώργος Γεννηματάς με 3235 ψήφους και δεύτερος εγώ με 2429 ψήφους. Στο 4ο Συνέδριο τον Ιούνη του 1996 πρώτος έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου με 2396 ψήφους και εγώ έρχομαι έβδομος με 1858 ψήφους.

Από τότε στη μία ή την άλλη απ’ αυτές τις ιδέες προσέρχονται αρκετοί διακεκριμένοι διανοητές ή πολιτικά στελέχη. Η ιδέα ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει να συγκροτούνται από πολιτικές τάσεις, να μην είναι μονολιθικά και κυρίως να μην είναι αρχηγικά, δημιούργησε τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και είναι στη βάση της πλειοψηφικής του δυναμικής. Βέβαια, η εμπειρία από τη διακυβέρνηση αυτού του συνασπισμού είναι αρνητική. Αρχίζει να φαίνεται ξεκάθαρα μια σειρά από αιτίες που ωθούν στο σημερινό χάος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η οργανωτική προσέγγιση, αυτή καθ’ εαυτή, είναι λανθασμένη.

Ιδιαίτερα στο χώρο του δημοκρατικού κέντρου, που αφού λεηλατήθηκε από τα αριστερά, σήμερα είναι αμήχανος μπροστά στην κεντροδεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας η διοργάνωση οποιασδήποτε προγραμματικής και συστατικής συνέλευσης με την αναγνώριση των τάσεων και της αυτόνομης έκφρασής τους σε θέματα ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής να είναι η εγγύηση για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους.

Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχαν, γιατί η ιδεολογία του χώρου είναι ξεπερασμένη και τα πρόσωπα αμφίβολης ποιότητας. Η συγκρότηση πολυτασικών κομμάτων με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό τους, αποτελεί την προοπτική του μέλλοντος.

 

 

 

Share