Λαγοί και χελώνες

Την ημέρα που η τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) διευρύνθηκε με την προσθήκη τριών νέων μελών, ο Στρατηγός Ντε Γκωλ έβγαινε απ’ το σπίτι του. Πλήθος δημοσιογράφοι είχαν συρρεύσει αλλά τον πλησίαζαν με το σεβασμό, που συνήθως επέβαλε η παρουσία του. «Ωραία ημέρα σήμερα», τους χαιρέτισε αυτός και ένας δημοσιογράφος πρόσθεσε «Και εξαιρετική ημέρα, ιστορικής σημασίας». Γύρισε ο Ντε Γκωλ, κοίταξε τον προπέτη και ρώτησε «Γιατί αγαπητέ μου φίλε, τι συνέβη σήμερα;». Με βαθύ το αίσθημα ότι είχε πέσει σε παγίδα ο δημοσιογράφος συμπλήρωσε ότι είχαν μπει στην ΕΟΚ το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία και η Δανία. Ο Ντε Γκωλ με αυτό το ύφος, που είχε συνήθως απεφάνθη «Αh! LesAnglaissontenfinvenusenapportantleurbreakfast.» (Α, οι Άγγλοι ήραν επιτέλους και φέραν και το πρωινό τους). Τότε, η Ιρλανδία εξήγαγε προς την Αγγλία εκατομμύρια αυγά και η Δανία είχε τεράστια παραγωγή αγγλικού τύπου μπέικον, που τηγανισμένα μαζί συγκροτούσαν το βασικό πιάτο του αγγλικού πρωινού.

Ο μεγάλος Στρατηγός είχε κάνει λάθος. Οι Βρετανοί μπήκαν στην Κοινότητα για να την αποτρέψουν με κάθε θυσία από την πολιτική ένωση. Τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δεν μπορούσαν καν να τις διανοηθούν. Αυτό που τους ενδιέφερε και το αξιοποίησαν δεόντως ήταν η ενιαία αγορά. Πολέμησαν αντίθετα με λύσσα και υπονόμευσαν όσο μπορούσαν την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τις πολιτικές σύγκλισης.

Στον ΟΗΕ και τα άλλα μεγάλα «φόρα» ταυτίζονταν πάντα με τις ΗΠΑ και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν συσπειρώσεις γύρω από αυτή τους τη θέση διασπώντας την κοινοτική ομοφωνία. Αντίστοιχος ήταν ο ρόλος του Ηνωμένου Βασιλείου σε ότι αφορούσε την κοινή εξωτερική πολιτική γενικότερα και τις πολιτικές αμυντικής συνεργασίας. Στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αργότερα σε αυτό που ονομάστηκε αραβική άνοιξη ήταν πάντα σε άλλο μήκος κύματος. Αν ο άξονας Γαλλίας – Γερμανίας έβαζε σε κίνηση την ατμομηχανή της κοινότητας οι Εγγλέζοι ήταν πάντα αυτοί που καραδοκούσαν για να τραβήξουν το φρένο.

Καλό κατευόδιο λοιπόν; Όχι με τόση ευκολία. Ιδιαίτερα στην περίπτωσή μας ασταθή όνειρα όπως η μείωση της ύφεσης στο -0,5% και η διαμόρφωση ξανά, αλλά για πρώτη φορά με αριστερά, ενός πλεονάσματος του δημόσιου τομέα πρέπει να εγκαταλειφθούν και να αναθεωρηθούν. Οι Άγγλοι μέσα στα πλαίσια της ενιαίας αγοράς ήταν υποχρεωμένοι να προτιμήσουν ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα από άλλα ποιοτικώς κατώτερα αλλά και εμφανώς φθηνότερα.

Η τακτική, που φαίνεται ότι έχει υιοθετήσει ο Κάμερον είναι πρώτα από όλα να αποφύγει, όσο γίνεται, τη γελοιοποίηση για τον ίδιο και το κόμμα του. Δεύτερον, μεταθέτοντας τις ημερομηνίες για την έναρξη του Brexitστον Οκτώβριο και με μια μακρόσυρτη περίοδο διαπραγματεύσεων δύο ετών, ελπίζει να επιτύχει στόχους παραδοσιακούς, θα λέγαμε, δηλαδή να εκβιάσει και να διχάσει χωρίς να του ασκεί κανείς πολιτική κριτική, αφού θα είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, στάση επαμφοτερίζουσα, ιδιαίτερα αγαπητή στους Άγγλους από τον καιρό που ταξίδευαν τα πλοία τους και με πανί και με ατμό (A’ voileeta’ vapeur).

Υπάρχει βέβαια και η ιστορία της χελώνας που δέχθηκε να ανταγωνιστεί με το λαγό και βάδιζε αργά αλλά σταθερά προς το τέρμα ενώ ο ανταγωνιστής της, σίγουρος για το αποτέλεσμα, ξάπλωσε στη ρίζα ενός δέντρου, να πάρει έναν υπνάκο και όταν εξύπνησε η χελώνα είχε ήδη τερματίσει.

Και μια και μας θύμισε ο Κάμερον και οι οπαδοί του Brexitτους λαγούς, έχουν πάντα ή στη Βουλή των Κοινοτήτων ή με νέο δημοψήφισμα τη λύση που επέλεξε, αυτό το ανίσχυρο μεν, αλλά πανέξυπνο ζωάκι όταν βρέθηκε σε δυσκολία. Θα σας τη θυμίσω.

Ο λαγός είχε καταφέρει με πολλά τσαλίμια και κολακείες να γίνει φίλος του λιονταριού. Όταν όμως το λιοντάρι μετά το φαγητό του βάραινε και έπαιρνε έναν υπνάκο, είχε αποκτήσει τη συνήθεια να ακουμπάει πάνω του και να φωνάζει προς τους διερχομένους «Κοιτάχτε πως κατάντησε το λιοντάρι. Κοιτάχτε τι του έκανα. Το έχω σπάσει στο ξύλο. Ότι θέλω το έχω. Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει». Η πονηρή αλεπού, που τα άκουσε αυτά, πήγε και κάρφωσε το λαγό στο λιοντάρι: «Όταν Άρχοντα της Ζούγκλας κοιμάσαι, ο λαγός αποθρασύνεται και λέει εις βάρος σου διάφορα». Το λιοντάρι χωρίς να πει τίποτα στο λαγό, παραμόνευσε και μια μέρα εκεί που έτρωγε αποφάσισε να μην κοιμηθεί. Μια στιγμή που οι καυχησιές του λαγού είχαν φτάσει σε κορύφωση, απλώνει το χέρι του και τον βουτάει με τα τεράστια νύχια του «Τι λες ρε; Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Να σε κάνω τώρα μια χαψιά;» και ο λαγός τρέμοντας πανικόβλητος του απάντησε «Έλα τώρα άρχοντά μου, μην τα παίρνεις όλα στα σοβαρά. Λέμε και καμιά σαχλαμάρα, που και που, για να περάσει η ώρα».

Share