Επιστροφή στο Πανεπιστήμιο
Αρχικά δεν είχαμε την πρόθεση να ξαναασχοληθούμε με το Πανεπιστήμιο. Θα το κάνουμε όμως σήμερα, γιατί μας ανάγκασαν όσοι από τους πολλούς αναγνώστες των άρθρων μας μας έγραψαν για να επισημάνουν απορίες ή κενά. Κατ’ αρχήν τι ήταν αυτός ο τίτλος: «Dreiprofessoren…”. Και για όσους εγνώριζαν ποιοι ήταν οι τρεις Έλληνες καθηγητές, που μας ενέπνευσαν;
Πριν από την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχαν αναλάβει ιθύνοντα ρόλο τρεις καθηγητές Πανεπιστημίου. Ελέχθη τότε και έμεινε ιστορικό: «Τρεις καθηγητές την πατρίδα καταστρέφουν». Τώρα ποιοι είναι παρ’ ημίν αυτοί οι καθηγητές ρωτούν μερικοί αναγνώστες. Επιτρέψτε μου να μη δώσω ονόματα. Θα παρεκτραπεί η συζήτηση και εν πάσει περιπτώσει και άλλοι να ήταν στην εξουσία τα ίδια θα έκαναν. Ας λεχθεί απλώς για τους dreiprofessorenμας ότι και οι τρεις κατέλαβαν ή κατέχουν ύπατα αξιώματα της πολιτείας.
Γιατί κατέστρεψαν την πατρίδα;
Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ακράδαντα ότι η σημερινή μας κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό κρίση πολιτισμού. Και ότι για την κρίση αυτή πολιτισμού ευθύνεται καθοριστικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και ιδιαίτερα το Πανεπιστήμιο. Ποιοι κατέστρεψαν το Πανεπιστήμιο είτε από ιδεοληψία είτε από δειλία και φαυλότητα; Οι dreiprofessorenκαι άλλοι όμοιοί τους. Η καταστροφή γίνεται στην παράγραφο 5 του άρθρου 16 του ισχύοντος Συντάγματος. Εκεί προσδιορίζεται ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται «αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου». Τα υπόλοιπα άρθρα αφορούν περιττές αναφορές στην εξειδίκευση του Συντάγματος από νόμουςαπλώς και μόνο για να πλαισιωθεί το τρισάθλιο κείμενο της παραγράφου 6 το οποίο λεπτομερώς αναφέρεται σε όλα τα προνόμια και συντεχνιακά ωφελήματα των δημοσίων υπαλλήλων πια καθηγητών των ΑΕΙ.
Για να είμαι πιο σαφής. Η απουσία ανταγωνισμού από ιδιωτικά ΑΕΙ, που δε θα ήταν επιχειρήσεις και επομένως δε θα μπορούσαν να διανείμουν κέρδη, που ενδεχόμενα θα προέκυπταν από τη λειτουργία τους στα μέλη τους, διασφαλίζει τη διαιώνιση της τρισάθλιας συντεχνίας, που έχει οδηγήσει στη διάλυση το Πανεπιστήμιο. Αν αυτοί είχαν το θάρρος και την αξιοπρέπεια που χρειάζεται, δε θα ήταν τα Πανεπιστήμια εστίες ανομίας, βίας και αυθαιρεσίας. Δε θα ήταν υποβαθμισμένα παγκοσμίως κάπου μεταξύ της Ζάμπιας και της Ζανζιβάρης. Τέλος δε θα παρήγαγαν δεκάδες χιλιάδες αστοιχείωτους, που πέρα απ’ την απασχόληση στο δημόσιο ή τη μετανάστευση δεν μπορούν να φανταστούν άλλες επαγγελματικές προοπτικές.
Το ίδρυμα ανωτάτης εκπαίδευσης, που θα στηριχθεί σε ιδιωτικά κεφάλαια, δωρεές και γιατί όχι τα δίδακτρα όσων σπουδάζουν σ’ αυτό, είναι το κλειδί για την οικονομική πρόοδο και την πολιτική αναμόρφωση της χώρας.
