Ο Ομπάμα στη Λιλιπούτη

Στη δεκαετία του ‘80, σε κάποια αμερικανικά πανεπιστήμια, ορισμένοι προοδευτικοί ακαδημαϊκοί είχαν εφεύρει την ιδέα ότι η κλασική Αθήνα κατοικείτο από Αφρικανούς. Η σχετική μυθοπλασία υπερεκτιμούσε την επιρροή της Αιγύπτου, που είχε αρχίσει από τους μινωικούς χρόνους και ανθίσει στην ελληνιστική εποχή, όταν θρησκευτικές και άλλες επιρροές, είχαν αγγίξει την κυρίως Ελλάδα. Το πρώτο βιβλίο, που άνοιξε τον δρόμο αυτόν της επιστημονικής αρλουμπολογίας, είχε τίτλο, θυμάμαι, Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization (Μαύρη Αθήνα: Οι Αφροασιατικές ρίζες του Κλασικού Πολιτισμού) με συγγραφέα κάποιον MartinBernal.

Ο κ. Ομπάμα είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του, έφερε υπερηφάνως το γεγονός ότι ο πατέρας του είχε γεννηθεί και είχε μεγαλώσει στην Κένυα. Εκεί εξάλλου ζούσαν και πολλοί στενοί συγγενείς του. Αργότερα, ο ίδιος έβαλε το ταλέντο του και την εργατικότητά του στην υπηρεσία διαφόρων δράσεων, που αφορούσαν την αφρικανικής προέλευσης κοινότητα των ΗΠΑ, όπως με πολλή υπερηφάνεια περιγράφει στα αυτοβιογραφικά κείμενά του. Το γεγονός ότι μόνο ελάχιστα ψώνια σεμνύνονται, γιατί φαντάζονται ότι ανακάλυψαν ρίζες, που φθάνουν μέχρι τους πρώτους πουριτανούς Άγγλους εποικιστές αυτών των περιοχών, δεν καθιστά τον πολυεθνικό λαό των ΗΠΑ μοναδική περίπτωση στον κόσμο. Φαντάζομαι ότι ο κ. Ομπάμα δε θα θεωρεί εαυτόν απ’ ευθείας απόγονο των επιβατών του «Μέιφλάουερ».

Θεωρώ προσβολή το γεγονός ότι ήρθε να μας καταδημαγωγήσει παριστάνοντας ότι νομίζει ότι όλοι εμείς, που συγκροτούμε την νεοελληνική εθνότητα είμαστε απ’ ευθείας απόγονοι του Περικλή. Βεβαίως, από όλους όσοι προσπάθησαν να απευθυνθούν στα χειρότερα ένστικτα και στη μεγίστη έλλειψη κατανόησης της ιστορίας του μέσου Έλληνα πολίτη, ο Πρόεδρος Ομπάμα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Του αξίζει μια «σπανακόπιτα» και ένα σφηνάκι «ούζο».

Βέβαια, η αρχαία Αθήνα δεν είχε μόνο Περικλή. Από την ίδια οικογένεια προερχόταν ο ανεύθυνος, αλλά άπειρα γοητευτικός και ικανός Αλκιβιάδης και τελικώς αυτός που επικράτησε ήταν ο ακατανόμαστος Κλέων. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος με την πλειοψηφία όλων όσων είχαν τότε δικαίωμα ψήφου. Ο Ομπάμα πήρε από την Αθήνα τα πάντα. Όλα όσα δηλαδή αναζητούσε στο τέλος της λαμπρής σταδιοδρομίας του να αποκομίσει από μια επίσκεψη στο εξωτερικό το καταπληκτικό επιτελείο του, που περιλαμβάνει και πολλούς και ευφυέστατους Ελληνοαμερικάνους. Μπορούσε να μας δώσει μόνο ένα πράγμα. Κάποια ενθάρρυνση υπό όρους στην αναζήτησή μας για διεθνή στηρίγματα στην υπόθεση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και αυτό το έκανε. Όμως όλοι όσοι συζητάνε για το ζήτημα αυτό, ιδιαίτερα τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, ξεχνάνε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν απευθύνεται προς τους Αμερικανούς αλλά προς τους Ευρωπαίους. Εκατομμύρια Γερμανοί είναι μέτοχοι σε τράπεζες ή ασφαλιστικά ταμεία, που μας έχουν δανείσει και η απόφαση να χαριστεί μέρος αυτής της οφειλής τους θίγει άμεσα. Ο Σόιμπλε είναι δανειστής μας. Ο Ομπάμα μας χαρίζει λεφτά, που ούτως ή άλλως δεν του χρωστάγαμε. Ο θαυμασμός μας μπορεί να είναι απεριόριστος αλλά η ευγνωμοσύνη μας είναι ανάγκη να γίνει λιγότερο θορυβώδης.

Η ιστορία κάποτε θα μιλήσει για το μεγάλο έγκλημα της «Αραβικής άνοιξης». Όλη η εγγύς Ανατολή είδε να εξαπλώνεται ο θρησκευτικός φανατισμός, ο εμφύλιος πόλεμος και τελικά η γενοκτονία της μιας ή της άλλη ομάδας, αφού ανατράπηκαν, με άμεση ή έμμεση, παρέμβαση της δύσης υφιστάμενα καθεστώτα. Μπορεί να ήταν ειδεχθή. Μπορεί να ήταν εντελώς απαράδεκτα για της δημοκρατικές και αισθητικές μας αξιώσεις από την εξουσία. Μπορεί, τέλος, η διατήρησή τους να απαιτούσε ανθρωποθυσίες περιορισμένης έκτασης.

Σίγουρα όμως αυτό που ακολούθησε είναι χειρότερο. Για τη Μέση Ανατολή και την πυρπόλησή της, για τους ανέστιους πρόσφυγες και τα χιλιάδες παιδάκια που πεθαίνουν από την αρρώστια, την πείνα και τους βομβαρδισμούς οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η πολιτική της ηγεσία έχουν βαρύτατες ευθύνες.

Share