Ομηρίες

Ο όμηρος είναι ένα αθώο θύμα μιας ένοπλης συνήθως σύρραξης. Γι’ αυτό και έχουν τη συμπάθεια του κόσμου και της ιστορίας. Ο Μπέρτραντ Μπήαμ έγραψε το «Ένας όμηρος», που ανέβασε ο Λεωνίδας Τριβιζάς στο θέατρο Κουν και δόξασε για πάντα ο Μίκης Θεοδωράκης, συνθέτοντας το αριστουργηματικό «Γελαστό παιδί». Όμηροι τουφεκίστηκαν από τους Γερμανούς στην Καισαριανή και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας για αντίποινα. Οι Γερμανοί, όπως λέει ο Ίαν Κερσόου στην έξοχη ευρωπαϊκή ιστορία του: «Tohellandback», εφάρμοσαν για πρώτη φορά την ομηρία στην κατάληψη του Βελγίου το 1914. Έκτοτε η πρακτική γενικεύτηκε και στον ίδιο βαθμό επεκτάθηκε η συμμετοχή των αμάχων στον αριθμό των θυμάτων. Ιδιαίτερα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, φασίστες και κομμουνιστές, ειδικεύτηκαν στη σφαγή ολόκληρων πληθυσμών όχι μόνο κατά τη διάρκεια των πολέμων αλλά και σε καιρούς ειρήνης για να ολοκληρώσουν τα εξωφρενικά σχέδιά τους.

Η ομηρία έχει κακό όνομα. Ιδιαίτερα είναι ασυμβίβαστη με την έννοια του κράτους δικαίου. Κράτη όπως το τουρκικό, που η παρουσία τους στο ΝΑΤΟ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης είναι όνειδος, χρησιμοποιούν την ομηρία ως όργανο διεθνών σχέσεων. Δεν είναι κράτη δικαίου. Που είναι κάτι ουσιαστικότερο και πιο βαθύ από την έλλειψη δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας και εκλογής πολιτικής ηγεσίας.

Ήταν βέβαιο, τουλάχιστον για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ που θα το πήγαινε ο Ερντογάν. Δικαιώνονται, όπως αναιδώς ισχυρίζονται, οι πολιτικοί ηγέτες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας; Όχι βέβαια. Αν έχεις υποψία για κάτι ή πιθανολογείς ορισμένη εξέλιξη, οφείλεις να εμφανίζεις προς τα έξω την πλέον αισιόδοξη προοπτική. Ακόμα και αν κάπου στο βάθος του μυαλού σου φωλιάζει η υποψία μιας έκνομης συμπεριφοράς, όπως είναι η ομηρία, δεν οφείλεις να το διακηρύξεις πρώτος δίνοντας έτσι έδαφος για να δημιουργήσει πρόσβαση προς τα ΜΜΕ ο ιδεολογικός σου αντίπαλος.

Η ομηρία οφείλει να είναι και να παραμένει ακατανόμαστη. Δεν έπρεπε λοιπόν ο Έλληνας Υπουργός Εθνικής Αμύνης να μιλήσει πρώτος για ομήρους. Και δεν έπρεπε βεβαίως, δείχνοντας ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα όσο λογικά και αν του μιλάς, να αισθάνεται δικαιωμένος τώρα, μετά το σφάλμα που διέπραξε.

Ο Ερντογάν δεν είναι πρωτοτυπία στην ιστορία της Τουρκίας. Από τον καιρό των Οθωμανών η Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ κράτος δικαίου. Μέσα στη βία και την τρομοκρατία που ασκούν οι ηγετικές της ομάδες, από το Σουλτάνο μέχρι τον Ερντογάν περνώντας από διάφορες μορφές κεμαλισμού και κοινοβουλευτικής δικτατορίας, είναι αρμονικά ενταγμένη η ανταλλαγή ομήρων. Τις απαιτήσεις στην Ελλάδα και τη δυτική Ευρώπη να γίνει σεβαστή η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια της δικαιοσύνης και να εκτιμάται ιδιαιτέρως για να ικανοποιηθεί ένα αίτημα έκδοσης, η εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, τις βλέπουν στην Τουρκία σαν ιδεολογικές φλυαρίες.

–          Ήταν τόσο δύσκολο να προβλεφθεί ότι η αυταρχική Τουρκία θα κατέφευγε στο γνωστό όπλο της ανταλλαγής ομήρων για να επιτύχει την έκδοση των 8 στρατιωτικών πολιτικών προσφύγων που έχουν καταφύγει στην ελληνική επικράτεια;

–          Ήταν απαραίτητο να υπάρξουν περιπολίες αποκλειστικά βαθμοφόρων μέσα σε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες για να ανακοπεί το ρεύμα των προσφύγων που κατακλύζει το Νομό Έβρου;

–          Γιατί δεν είχαν προβλεφθεί μεγαλύτερες περιπολίες, κυρίως με μεγαλύτερη δύναμη πυρός, ώστε να αμυνθούν αποτελεσματικά αν γίνει προσπάθεια σύλληψής τους;

–          Γιατί στάλθηκαν και με ευθύνη ποιου, κυριολεκτικά στο στόμα του γκρίζου λύκου, νεαροί Έλληνες βαθμοφόροι;

Συσσωρεύονται πολιτικά αδικήματα, που έχουν ποινικές διαστάσεις. Ας ευχηθούμε οι συνέπειες να μην ξεπεράσουν τον ορίζοντα των τουρκικών εκλογών και να μην επισύρουν την ανάγκη διαπίστωσης αξιόποινων πράξεων, που θα πρέπει να καταλογιστούν στους πολιτικούς υπευθύνους.

Share