Πραξικόπημα στο … Άντεν

Πραξικόπημα στο … Άντεν

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής, 22 Απριλίου 2007

«Είχα μόλις γυρίσει στο Παρίσι την 18η Απριλίου. Στην Αθήνα είχα κατεβεί μετά από πρόσκληση του Αντώνη Μπριλλάκη (στην τότε ΕΔΑ πρόσκληση του κόμματος ήταν διαταγή) για να συναντήσω τον μόλις αποφυλακισθέντα Χαρίλαο Φλωράκη, ο οποίος μαζί με άλλα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ είχε αναλάβει την ουσιαστική καθοδήγηση της ΕΔΑ. Είχα τελειώσει τη μεταπτυχιακή φοίτηση και είχα την πρόθεση να εξαντλήσω τη γαλλική μου υποτροφία, μένοντας ακόμη δύο χρόνια στο Παρίσι για να συντάξω τη διατριβή μου. Ο Φλωράκης ανέτρεψε όλα αυτά τα σχέδια. Επρεπε να γυρίσω αμέσως στην Ελλάδα, να πάρω μέρος στις εκλογές (ήμουν ήδη υποψήφιος το 1964) και να ασχοληθώ επαγγελματικά με το κόμμα.

Οποιες και αν ήταν οι αρχικές μου διαθέσεις τέτοιες εντολές δεν ήταν προς συζήτηση στην οδό Αριστείδου εκείνη την εποχή.

Γύρισα λοιπόν στο Παρίσι για να οργανώσω τη μετακόμιση της οικοσκευής μου (κυρίως βιβλία) και το πρωί της 21ης Απριλίου πήρα το μετρό και πήγα στην Avenue de l’ Opera, στην Ολυμπιακή Αεροπορία, να βγάλω εισιτήριο για την Αθήνα. Μπροστά στην είσοδο του πρακτορείου υπήρχε ένα πρόχειρο κιόσκι που πουλούσε “France Soir” εκείνη την εποχή, λαϊκή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Με την άκρη του ματιού μου μού φάνηκε ότι διάβασα “Coup d’ etat a Aden” (“Πραξικόπημα στο Αντεν”). Την εποχή εκείνη στο Αντεν (Νότια Υεμένη) ήταν σε εξέλιξη μια επανάσταση που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον των διαφόρων μαρξιστικών τάσεων στο Πανεπιστήμιο.

Οταν άνοιξα το πρωτοσέλιδο είδα με τρόμο την αλήθεια. Τα τανκς μπροστά στον Αγνωστο και “Athenes” αντί “Aden” όπως νόμιζα.

Εκείνη τη στιγμή έβγαινε από την Ολυμπιακή ο ευπατρίδης και παλιός σοσιαλδημοκράτης Στρατής Σωμερίτης, που είχε έρθει να επισκεφθεί τον γιο του. Εμεινε και αυτός άναυδος.

Γύρισα σπίτι κυριολεκτικά τρεκλίζοντας. Γύρω μου τα πακέτα τού επαναπατρισμού έχασκαν σαν πρώτη πράξη ημιτελούς δράματος. Θυμάμαι ότι για μισή ώρα έκλαιγα με λυγμούς πεσμένος μπρούμυτα στο κρεβάτι.

Σε καμιά ώρα το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει. Είχε αρχίσει η κινητοποίηση. Η απελπισία έπρεπε να ξεπερασθεί. Η αντίσταση έπρεπε να αποκτήσει πρόσωπο. Η απομόνωση του καθεστώτος να αρχίσει.

Το ίδιο βράδυ ήμαστε τουλάχιστον χίλιοι στο 44, rue de Rennes. Ξεχειλίσαμε και κατακλύσαμε την πλατεία τού St. Germain. Οι κατάπληκτοι Γάλλοι έβλεπαν, πρώτη φορά, μιαν εικόνα που θα τους συνόδευε για μιαν επταετία. Οι Ελληνες διαδήλωναν για τη Δημοκρατία στην πατρίδα της Δημοκρατίας.

Ενα ένα έρχονται στο μυαλό μου τα πρόσωπα εκείνης της αντίστασης. Πολλοί δεν ζουν πια. Οι άλλοι γνωρίσαμε τις πιο διαφορετικές τύχες στη ζωή μας.

Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πάθος και την πίστη τους στη Δημοκρατία. Οπως και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτούς που βολεύτηκαν, σιώπησαν και συνεργάστηκαν με το καθεστώς τής βίας και του παραλογισμού.

Αιώνιο να είναι το όνειδος».

Share