Η άνοιξη φέρνει το κόμμα, όχι το κόμμα την άνοιξη

Η άνοιξη φέρνει το κόμμα, όχι το κόμμα την άνοιξη

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο, 9 Μαρτίου 2008

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφύγει τις τρεις ευκολίες:

  • Η πρώτη,  είναι η προσωποποίηση των αδυναμιών και των δυνατοτήτων

Η ιστορία του χώρου, αλλά και γενικότερα η πολιτική μας ιστορία έχει δείξει ότι τα πρόσωπα έχουν αναμφισβήτητα ένα σημαντικό ρόλο,  εφόσον όμως συντρέχουν και οι προϋποθέσεις που δημιουργούνται από τις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις.

  • Η δεύτερη είναι η αναζήτηση εντυπωσιακών νεωτερισμών χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο για πρόσκαιρες δημοσκοπικού τύπου ικανοποιήσεις.
  • Η τρίτη είναι η εσωστρέφεια και οι αγχώδεις πειραματισμοί γύρω από οργανωτικά και διαρθρωτικά τερτίπια που αφορούν τη λειτουργία του κόμματος ως αυτοτελούς μηχανισμού.

Η άνοιξη φέρνει το κόμμα , το κόμμα δεν φέρνει την άνοιξη.

Αυτές οι τρεις προσεγγίσεις,  δυστυχώς αυτή τη στιγμή,  καλύπτουν σχεδόν ολοκληρωτικά τον προσυνεδριακό μας διάλογο.  Αυτό προέρχεται από την ιδεολογική αδυναμία του χώρου,  που δυσκολεύεται να προσεγγίσει,  με την απαιτούμενη θεωρητική εμβάθυνση,  αυτό που μας συμβαίνει και προτιμά τις επιφανειακές αναζητήσεις,  παρασυρόμενος από τους ανέμους και τις καταιγίδες των Μέσων Ενημέρωσης.

Η αντίρρηση σε αυτές τις εύκολες προσεγγίσεις δεν είναι μόνο ότι δεν θα δώσουν αποτέλεσμα.  Ακόμη και αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, που λέει ο λαός, η υφαρπαγή της εξουσίας θα μας οδηγήσει εμάς πίσω στα αδιέξοδα της περιόδου πριν το 2004 και το πολιτικό σύστημα και τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Τι θα πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε στο συνέδριό μας: τα πραγματικά προβλήματα της εποχής:

  • Πώς θα συμβιβάσουμε  τη διαχειριστική μας ευαισθησία και τη συμπαράστασή μας  στους αδικημένους του πλανήτη,  με μια επαρκή φύλαξη των συνόρων,  για να μην υπάρξει ένα ακατάσχετο ρεύμα μεταναστών,  που θα αποσταθεροποιήσει την αγορά εργασίας και θα δημιουργήσει κοινωνικές εντάσεις και φυλετικές προκαταλήψεις.
  • Πώς θα λύσουμε το πρόβλημα της ενεργειακής επάρκειας.  Απουσιάζει τελείως από τη χώρα μας π.χ. μία πολιτική εξοικονόμησης της ενέργειας.  Οι ιδιώτες αλλά κυρίως το Κράτος κατασπαταλούν αμέριμνα ενέργεια που προέρχεται από πόρους μη ανανεώσιμους.  Η θέση μας κατά της πυρηνικής ενέργειας που συνδέεται με τον οικολογικό προσανατολισμό μας είναι ακόμα ρεαλιστική ή οφείλουμε να ξανασυζητήσουμε το ζήτημα;
  • Η εξασφάλιση της αλληλεγγύης των γενεών με ένα πληθυσμό που γερνάει και ζει όλο και περισσότερο, είναι πρόβλημα δυσεπίλυτο .  Η μετάθεση της κρίσης του συστήματος κατά 5 ή 10 χρόνια είναι μία δεξιά πολιτική , όπως όλες οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες προσεγγίσεις που αρνούνται να ενταχθούν σε μία στρατηγική που αφορά το απώτερο μέλλον.
  • Ο σχεδιασμός του χώρου είναι απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για την οικονομική μας ανάπτυξη, αλλά και για την αρμονική μας συμβίωση.  Δεν γίνεται όμως με ευχολόγια και η εφαρμογή του προϋποθέτει καταναγκασμό και καταστολή.  Υπάρχουν αντοχές για τέτοιου είδους πολιτικές λύσεις με ένα πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στη ψηφοθηρία, την πολιτική πελατεία και την ασύστολη δημαγωγία;
  • Οι αμυντικές μας υποχρεώσεις,  όσο καιρό τουλάχιστον η γειτονική Τουρκία δεν θα έχει αποκτήσει τη μορφή ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, δεν αφήνουν περιθώρια για την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας. Αντίθετα προϋποθέτουν την κινητοποίηση του συνόλου του πληθυσμού για διάφορα καθήκοντα  ανάλογα με την ηλικία και το φύλο.  Η αναβολή λόγω σπουδών π.χ.,  μπορούσε να αφομοιωθεί σε μία κοινωνία,  όπου σπούδαζε ένα μικρό ποσοστό των νέων.  Σήμερα,  όπου οι τριτοβάθμιες σπουδές,  αφορούν την πλειοψηφία των στρατευσίμων , η αναβολή λόγω σπουδών, στην ουσία καταργεί την υποχρεωτική στράτευση.
  • Ποιος είναι ο βαθμός αντοχής της μικρομεσαίας επιχείρησης,  που είναι θεμέλιος λίθος της οικονομίας μας και απαραίτητο συστατικό της παράταξής μας,  σε μία πολιτική αποτελεσματικής πάταξης της φοροδιαφυγής;  Αν όλοι αυτοί που σήμερα επιβιώνουν στο όριο της οικονομικής λογικής,  πληρώνουν τους φόρους που θα έπρεπε να πληρώσουν,  πόσο καιρό θα μπορούσαν άραγε να συνεχίσουν να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη, να προσφέρουν απασχολήσεις και να ψηφίζουν Αριστερά ή Κεντροαριστερά;

Αυτά τα θέματα θα έπρεπε να συζητήσουμε στο Συνέδριό μας κατά προτεραιότητα και σε αυτά τα θέματα θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να δώσουμε στο μέτρο του δυνατού απαντήσεις.   Έτσι θα πείθαμε αυτούς που διστάζουν να εγκαταλείψουν την κυβερνητική παράταξη, παρά την απογοήτευση και την αηδία τους, γιατί όπως τόσο συχνά ακούμε, «όλοι είναι το ίδιο» έτσι ακόμα θα μπορούσαμε να πείσουμε αυτούς που αγανακτισμένοι από τη συσσώρευση και τη διαιώνιση των αδιεξόδων προτιμούν την αδιέξοδη και καταγγελτική ψήφο στα κόμματα που αποκλείουν τα ίδια κάθε προοπτική συμμετοχής σε μία επωφελή για το λαό και τον τόπο διαχείριση της εξουσίας.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένας χώρος κουρασμένος, με κακές συνήθειες, αλλά είναι ο μόνος χώρος όπου υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας συζήτησης ουσίας.  Αν και το ΠΑΣΟΚ «μωρανθεί, τεινεί αλισθήσετε»

Share