Ψύλλοι στ’ άχυρα

​Σε κάποιο σημείο της Κεντρικής Ευρώπης -μερικοί λένε στην Κροατία εξ ου και το όνομά της, παραφθορά του επιθέτου «κρβτσκα» δηλαδή Κροατική- εφευρέθηκε η γραβάτα. Στην αρχή ήταν ένα λευκό πανί, συχνά κεντημένο, που εχρησιμοποιείτο για να καθαρίζεις τα χείλη σου μετά το φαγητό και καμιά φορά τα ρουθούνια σου. Αργότερα, περί το τέλος του 19ου αιώνα, πήρε διάφορες μορφές πιο φανταχτερές για να καταλήξει στο σημερινό, συνήθως μεταξωτό, γαλλικής ή ιταλικής παραγωγής περιλαίμιο, που δίνει χρώμα και μια δόση φαντασίας στα γκρίζα, μπλε ή μαύρα κοστούμια όσων έχουν μία θέση στην αστική κοινωνία μας.
   
Από μικρός απεχθανόμουν τη γραβάτα. Ως δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού είχα μια μόνο γραβάτα-δώρο μιας φιλενάδας την οποία φορούσα κάθε φορά που υπήρχε συνεδρίαση με αρχαιότερους και πιο συντηρητικούς συναδέλφους.
​Στα λίγα χρόνια που δικηγόρησα εβελτίωσα το βεστιάριό μου. Είχα πια τέσσερις-πέντε γραβάτες κρεμασμένες πίσω από μία πόρτα στο γραφείο. Κάποια από αυτές πολύ συχνά ήταν επιμελώς διπλωμένη σε μία τσέπη του σακακιού μου και επερίμενε να την ανασύρω.

Όταν βγήκα βουλευτής το 1981 αποφάσισα να φοράω γραβάτα μέσα στο κτίριο της Βουλής κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με πολύ ζέστη ή αφόρητη θέρμανση επειδή έξω έκανε κρύο. Όσες ώρες κι αν κρατούσε η συνεδρίαση, όποια κι αν ήταν η ένταση που είχε προκύψει, η γραβάτα μου δεν χαλάρωσε ούτε μία στιγμή. Ήταν θέμα αρχής: σεβασμού προς αυτούς που μας είχαν στείλει εκεί να τους εκπροσωπούμε. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έβλεπα και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από τους βουλευτές εκείνης της εποχής, ήταν ανάλογα ντυμένοι.

Σιγά σιγά, τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τον Συνασπισμό, διάφοροι εμφανίζονταν χωρίς γραβάτα, ελάχιστοι και χωρίς σακάκι. Δεν φοβόνταν κανέναν. Δεν υπήρχαν πια οι τρομεροί πρόεδροι, ο Αλευράς, ο Τσαλδάρης που θα σε ειρωνεύονταν από το ύψος της έδρας εξαναγκάζοντάς σε σε μια «ευπρεπή συμπεριφορά» που οπωσδήποτε περιελάμβανε ως πρώτο και αναντικατάστατο συστατικό την γραβάτα.

Κι έτσι φτάσαμε στην κατάσταση τη σημερινή που δεν ξέρω αν έχετε προσέξει. Όλοι χωρίς εξαίρεση οι άρρενες εκπρόσωποι κομμάτων σε όλα χωρίς εξαίρεση τα πάνελ της εποχής είναι ξεκούμπωτοι και καμία γραβάτα δεν καλύπτει τους χυδαίους, μαλλιαρούς, ιδρωμένους, με σπυράκια, εν πάση περιπτώσει κάθε είδους σβέρκους και λαιμούς τους.

Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για τη νεωτερικότητα, είναι τόσο μεγάλο το μίσος για κάθε τι παλιό και καθιερωμένο ώστε ακόμα και πρώην Υπουργοί με δεκαετείς και βάλε θητείες πέταξαν στον αέρα το ντεκολτέ τους για να μαζέψουν ψήφους. Φτου σας μπαγάσηδες Μαυρογιαλλούροι! Φτου σας ψηφοθήρες και γλοιώδεις λαοπλάνοι!

Όταν κλείσω το κουρτινάκι πίσω μου, στις 17 Ιουνίου, δεν θα διαθέτω σταυρό προτίμησης αφού θα εφαρμοστεί η λίστα. Αν όμως εμφανιζότανε ένα κόμμα της γραβάτας θα με εδελέαζε αφάνταστα.

​Εκεί που καταντήσαμε άλλωστε δε βλέπω γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο.

Share
One comment on “Ψύλλοι στ’ άχυρα
  1. admin says:

    Το μικρό αυτό κείμενο προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις. Ακολουθεί άρθρο της Εύας Κοταμανίδου στα Νέα, 05.06.2012

    [Το πνεύμα του τόνου] «Κάνει twitter»
    Της Ευας Κοταμανίδου

    Ενώ η κ. Λαγκάρντ μας περιφρονεί μετά βδελυγμίας, οι εταίροι δανειστές μας μάς απειλούν ότι, αν δεν σεβαστούμε τα συμφωνηθέντα, θα μας αποβάλουν ως ανεπίδεκτους μαθήσεως από την ευρωζώνη, η ευρωπαϊκή επιστημονική διανόηση των Νομπέλ μάς συμπαραστέκεται ζητώντας να μας βοηθήσουν στην άθλια οικονομική θέση που βρισκόμαστε. Ο Γκίντερ Γκρας μας αφιερώνει και ένα ποίημα «Η ντροπή της Ευρώπης». Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην Εσπερία και ενώ ο κόσμος καίγεται, κάποιοι δικοί μας πολιτικοί, με άλλοτε υπουργικούς θώκους και θέσεις ισχύος (λέγε με Πάγκαλο), χτενίζονται χαριεντιζόμενοι. Ζηλώσαντες δε, ως φαίνεται, την δόξαν του «Μωρίας εγκώμιον» του Ερασμου επιδίδονται εις το της «Γραβάτας εγκώμιον» παίζοντας εν ου παικτοίς σε ώρες πολυμέτωπης κρίσης, κατηγορώντας υπουργούς και βουλευτές ότι εμφανίζονται μέσα στη Βουλή «ξεκούμπωτοι και καμιά γραβάτα δεν καλύπτει τους χυδαίους, μαλλιαρούς, ιδρωμένους, με σπυράκια σβέρκους και λαιμούς τους». Να ‘ταν αυτό και μόνο που υποβαθμίζει τη Βουλή και όχι ό,τι λέγεται και πράττεται εκεί μέσα! Η στοιχισμένη, κοστουμαρισμένη, γραβατωμένη Χρυσή Αυγή θα τον ενθουσίασε σίγουρα. Μήπως ξεχνάει τα περίφημα πασοκικά ζιβάγκο (Ανδρέας Παπανδρέου και οι συν αυτώ) του 1981, ή τα θεωρούσε άξια κοινοβουλευτικού ευπρεπισμού, επειδή ανεβαίνοντας ώς το πιγούνι έκρυβαν όλους εκείνους τους «αηδείς σβέρκους και λαιμούς»; Οπως και να ‘χει, επειδή όπως διατείνεται παραπονούμενος δεν τον «παίζει» πια το κόμμα του, αποφάσισε να «παίξει» μόνος του, «κάνει twitter», όπως είπε. Παλιμπαιδισμός; Μπα! Να τσιγκλίσει και να καθυβρίσει τους πάντες ήθελε, ως συνήθως.

    http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4726965