Χορογραφημένη σχοινοβασία

Η Ιστορία ίσως δεν επαναλαμβάνεται, αλλά οπωσδήποτε συνεχίζεται. Πριν από μερικές μέρες χάσαμε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που είχε εισβάλει στη ζωή μας, στη δεκαετία του ’60, με το «Εκατό χρόνια μοναξιάς» ολοκληρώνοντας με αριστουργηματικό τρόπο άλλες απόπειρες λατινοαμερικανών συγγραφέων. Ο Μάρκες θεωρείται ορόσημο στην προσπάθεια δημιουργίας του σύγχρονου μυθιστορήματος, γιατί συμπλέκει αριστουργηματικά την ιστορία της περιοχής με την οικογενειακή του ιστορία και φανταστικά στοιχεία.

Τίποτα όμως δεν είναι πρωτότυπο μετά τη δημιουργία της αρχαίας ελληνικής πόλης. Πέντε αιώνες πριν (Αbbey of Theleme, 1532), ο γιατρός Φρανσουά Ραμπελέ έγραφε για τον Πανταγκρουέλ και τον εξίσου γιγάντιο γιο του Γαργκαντούα. Χρειάστηκαν δύο αιώνες (1726) για να εμφανιστεί ένας άλλος γιατρός, ο Ιρλανδός Τζόναθαν Σουίφτ, που μας ενέπνευσε με τις περιπέτειες του Γκιούλιβερ στη χώρα των Λιλιπουτείων.

Ο λαός αυτός, μικροσκοπικών ανθρώπων (δεν ξεπερνούν τα 15 εκατοστά), δίνει στον συντηρητικό Σουίφτ αφορμές για να κάνει εξοντωτική κριτική σε βάρος των κυβερνώντων τότε στην Αγγλία Φιλελευθέρων (Whigs). Διαπιστώνει ο Σουίφτ, μέσω του Γκιούλιβερ, ότι οι άρχοντες, τα ανώτερα κυβερνητικά στελέχη επιλέγονται με έναν διαγωνισμό σχοινοβασίας. Οι διαγωνιζόμενοι φτάνουν σε τέτοιο σημείο τελειότητας ώστε προστίθεται και ο χορός πάνω στο σκοινί και επιλέγεται αυτός που μπορεί να κάνει τις πιο περίπλοκες και εξεζητημένες χορευτικές φιγούρες, χωρίς να πέσει βέβαια. Ο Σουίφτ γελοιοποιεί με τον τρόπο αυτόν τις υφιστάμενες διαδικασίες για τη διαμόρφωση της βρετανικής ελίτ.

Ακόμη αργότερα, στη διάρκεια της δικής μας ζωής, οι σοβιετικοί άνθρωποι πήγαιναν με σημαίες, σάλπιγγες και ταμπούρλα στην κάλπη για να ψηφίσουν με το μοναδικό υφιστάμενο ψηφοδέλτιο, το οποίο αποτελούνταν από προβεβλημένα στελέχη της κοινωνίας, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή όχι, ανάλογα με τη δοσολογία της στιγμής.

Η αγανάκτηση του λαού μετά το 2010 έφερε, στη Βουλή, σε όλα τα κόμματα λαϊκίστικου χαρακτήρα, κυριολεκτικά τη σάρα και τη μάρα. Μετά τις πρώτες εκπλήξεις, ένα ευρύτατο κύμα απογοήτευσης κάλυψε όλη τη χώρα, καθώς γινόταν αντιληπτό ότι με αυτά και τα άλλα είχε διεισδύσει στη Βουλή ένας συρφετός ακατάλληλων ανθρώπων, που είχαν ως μοναδικό προσόν τη δημοσιότητα.

Ηθοποιοί, αθλητές, δημοσιογράφοι (πολλοί δημοσιογράφοι), τραγουδιστές υποτίθεται ότι θα νομοθετούσαν, αντικαθιστώντας νομικούς και άλλα κοινωνικά στελέχη, με επιστημονική επάρκεια και θα έκαναν δυνατή την αμεσότητα που το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα είχε φαλκιδεύσει.

Αυτή η εκπροσώπηση επιλέχθηκε ελεύθερα από τον λαό, με τη χρήση του σταυρού προτίμησης. Υποτίθεται ότι ο λαός είναι αθώος, αδιάφθορος και επιδιώκει μόνο το κοινό καλό, ενώ οι εκάστοτε εκπρόσωποί του είναι όλα αυτά που κατά καιρούς ο ένας ή ο άλλος νεοφασίστας αρχηγίσκος έχει εξεμέσει, όπως έλεγε η κυρίαρχη ιδεολογία όπου συναντιόνταν και συνυπήρχαν αρμονικά φασίστες, κομμουνιστές και διάφοροι άλλοι εχθροί της ελεύθερης σκέψης και της λογικής.

Μεγάλο λάθος υπήρξε η επαναφορά του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές από τον κύριο Πρωθυπουργό και τον συγκυβερνώντα κ. Βενιζέλο. Δεν ξέρω μάλιστα αν η λέξη λάθος είναι αρκετή, γιατί η ιδιοτέλεια επί του προκειμένου είναι δύσκολο να κρυφτεί. Οι δύο αρχηγοί απαλλάχθηκαν από την ευθύνη της αξιοκρατικής επιλογής και προτίμησαν να αφήσουν τις παρατάξεις τους να συσπειρωθούν μέσω μιας διαδικασίας όπου ο κάθε ψηφοφόρος θα φέρει το βάρος της επιλογής. Αυτό λέγεται πολιτική ευκαιριών, ενώ η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς ηγέτες που εφαρμόζουν ένα συνολικό σχέδιο θεμελιωμένο σε αδιαπραγμάτευτες αρχές.

Εν τω μεταξύ, ας αρχίσουν η σχοινοβασία και οι πιρουέτες που θα μεταδίδονται εξάλλου από τις έγχρωμες τηλεοράσεις, που οι Λιλιπούτειοι δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει.

Πηγή: ΤΟΒΗΜΑ

Share