Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – καταλήψεις

Σε όλα τα Συντάγματα των αστικών (sic) δημοκρατιών υπάρχει ένα άρθρο, που προστατεύει την ιδιοκτησία επί των ακινήτων και γενικότερα. Η γη και τα κτίρια που οικοδομούνται πάνω σ’ αυτή, ανήκει κατά κανόνα σε φυσικά και νομικά πρόσωπα ιδιωτικού χαρακτήρα. Εξαίρεση αποτελεί η ιδιοκτησία του κράτους, η οποία συνήθως εξυπηρετεί ορισμένες λειτουργίες του ή ορισμένες κατηγορίες πολιτών. Επίσης, υπάρχουν εκτάσεις που δεν είναι επιδεκτικές κανενός είδους ιδιοκτησίας. Είναι κοινόχρηστες. Στην κατηγορία αυτή υπάγεται ο αιγιαλός, λίμνες και ποτάμια, κοινόχρηστες δασικές εκτάσεις και άλλα.

Η αμφισβήτηση του κρατικού ή κοινόχρηστου χαρακτήρα ενός ακινήτου απειλεί βάναυσα καλώς εννοούμενα δικαιώματα των πολιτών, που τo χρησιμοποιούν ή εργάζονται σ’ αυτά. Γι’ αυτό και τα κράτη, σ’ όλες τις πολιτισμένες χώρες, παρεμβαίνουν ταχύτατα και αν χρειαστεί βίαια, για να αποβάλλουν τους καταπατητές και να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά. Αυθαιρεσίες και θρασείς αμφισβητήσεις της εννόμου καταστάσεως υπάρχουν ακόμα και σήμερα και σε περισσότερες από μία χώρες. Οι κυρώσεις, όμως, είναι άμεσες και παραδειγματικές. Η απαξία, που δημιουργεί μια τέτοια συμπεριφορά, είναι ισχυρή και γενικευμένη και γι’ αυτό το λόγο, πέραν των πρακτικών δυσκολιών, οι αυθαίρετες καταλήψεις τείνουν συνεχώς να περιοριστούν.

Εμείς δημιουργήσαμε μια παράλληλη κοινωνία, όπου ισχύουν άλλοι κανόνες και όπου ο σεβασμός προς το Σύνταγμα και τους νόμους δεν είναι δεδομένος. Οι δικές μας καταλήψεις είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές. Ξεκίνησαν από την Παιδεία. Μια οργανωμένη και φανατική μειοψηφία μαθητών ή φοιτητών κατελάμβανε το σχολείο ή τις πανεπιστημιακές αίθουσες και εμπόδιζε την πλειοψηφία που επιθυμούσε τη συμμετοχή και την παρακολούθηση των μαθημάτων. Προς το σκοπό αυτό είχε εφευρεθεί ο θεσμός των «δημοκρατικών» γενικών συνελεύσεων, όπου δίκιο είχε όποιος φώναζε δυνατότερα από τον άλλον και το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και σύμφωνο με τις εντολές της κομματικής γραφειοκρατίας, που έλεγχε το συγκεκριμένο χώρο. Βέβαια, εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν εμπίπτει στους συνηθισμένους κανόνες περί μειοψηφίας και πλειοψηφίας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειοψηφιών πρέπει να είναι εξίσου αξιοσέβαστα ακριβώς επειδή πρόκειται για μειοψηφίες. Εξάλλου οι πλειοψηφίες ασκούν την εξουσία μέσα από τις προβλεπόμενες θεσμικές διαδικασίες και μετουσιώνουν τα δικά τους συμφέροντα ή απλώς τις δικές τους απόψεις σε νομοθεσία.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο μηχανισμός προστασίας τους είναι αντίβαρο, εξισορροπητικό στοιχείο, που επιτρέπει καλύτερες ισορροπίες. Το κόμμα που κυβερνά και τα στελέχη του έχουν μια μακρά πορεία αυθαιρεσιών, βιαιοτήτων και συχνά τραμπουκισμών εναντίον όσων είχαν αντίθετη γνώμη από αυτούς ή παρεμπόδιζαν την πορεία τους προς την εξουσία. Ξεκινώντας απ’ το σχολείο και το πανεπιστήμιο, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό εν ονόματι ενός κάποιου εξισωτισμού, που στην πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση ούτε με την ηγετική πρωτοπορία της εργατικής τάξης στις ιστορικές εξελίξεις, όπως την περιγράφει το κομμουνιστικό μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, ούτε με τις ανάγκες της οικοδόμησης ενός υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως με το κόστος που γνωρίζουμε είχαν επιβάλλει οι Λένιν και Στάλιν, ούτε καν με την πρακτική της παγκόσμιας επανάστασης, όπως την είχε οραματιστεί ο Τρότσκι.

Ημιαναλφάβητοι και αποτυχημένοι μικροαστοί κατάφεραν σε συνθήκες κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά και πολιτιστικής, να οικειοποιηθούν τη νομή της εξουσίας και τώρα κάνουν τα πάντα για να διαρκέσει, με οποιοδήποτε κόστος αυτή η πρωτοφανής διαδικασία αποσύνθεσης. “Pourvuqueçadure” (Πουρβού κε σα ντούρ) έλεγε η μητέρα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, Λετίστσια όταν στο κορσικανικό χωριό της έφταναν οι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα για να την ενημερώσουν πως ο Αητός, που είχε βγει από τα σπλάχνα της, άλλαζε το χάρτη της Ευρώπης, σάρωνε στρατούς και μεραρχίες μεταφέροντας παντού τα φλογερά μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης.

Τόσα ήξερε, τέτοια έλεγε. Και αυτοί σήμερα τόσα ξέρουν, τέτοια κάνουν. Η ανθρωπότητα προχωράει. Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε το παρακράτος των κομπλεξικών μικροαστών; Πότε θα εγερθεί ο λαός, που τόσο καταχρηστικά επικαλούνται, να τους δώσει μια για να γυρίσουν στα σκοτάδια από τα οποία η μοίρα τους έχει ανασύρει.

 

Share