Πάντα αντιπαθούσα τις γάτες. Δεν είχα ποτέ γάτα, γιατί της απέδιδα διάφορα ελαττώματα, που ίσως έχει, ίσως και όχι. Θεωρούσα ότι παίρνει ελευθερίες μόνη της, δεν διδάσκεται ποτέ τίποτα και ιδίως δεν μπορείς να υπολογίζεις στην πίστη της και την αφοσίωσή της. Βέβαια είχα στο περιβάλλον μου πολλούς γατόφιλους. Θυμάμαι στο Παρίσι τον μετέπειτα Πρόεδρο της Σχολής Καλών Τεχνών, ζωγράφο Νίκο Κεσανλή, ο οποίος είχε αγοράσει ένα χώρο σε μια συνοικία υπό κατάρρευση του 15ου διαμερίσματος, στο οποίο είχε κατασκευάσει, εργαζόμενος ο ίδιος, με βάση δικά του σχέδια, ένα συγκρότημα κατοικίας, ατελιέ και αποθηκών, που εξυπηρετούσε όλες τις ανάγκες του. Ο χώρος ήταν γεμάτος έργα διαφόρων διάσημων ζωγράφων, Ελλήνων και ξένων και στο κέντρο του άναρχου συγκροτήματος «κάλυψης αναγκών», όπως ονόμαζε το κατασκεύασμα του Κεσανλή ο επίσης φίλος και τώρα μακαρίτης Νίκος Πουλαντζάς, εθρόνιαζε ένα μεγάλο τραπέζι από καρυδιά όπου μας σερβίριζε, ο Κεσανλής και η επίσης εξαιρετική ζωγράφος συμβία του Χρύσα Ρωμανού, αριστουργήματα της γαλλικής κουζίνας. Ο γάτος του ζεύγους έτρωγε αναιδέστατα λίγο πιο πέρα, σε πιάτο εξαιρετικής ποιότητας, το ίδιο φαγητό. Τον θυμάμαι, παραδείγματος χάριν, να ξεκοκαλίζει «Caillesurcanapé» και να γλύφει την ποτισμένη, από το φουαγκρά και τα ζουμιά του ορτυκιού, φρυγανιά, την οποία δεν καταδεχόταν. Μετά να γλύφει τα μουστάκια του, να κλάνει θορυβωδώς και να βαδίζει κουνιστός προς το κεκλιμένο παράθυρο, που είχε προβλέψει ειδικά γι’ αυτόν ο Κεσανλής στη σοφίτα. Μόλις δε πατούσε στα κεραμίδια να ξαπολύει πολεμική ερωτική κραυγή προς όλα τα σημεία του ορίζοντα καλώντας σε ολονύκτιο όργιο, Κύριος είδε τι ακατανόμαστες τετράποδες παλλακίδες.

Αντιθέτως ελάτρευα τους σκύλους. Μεγάλωσα μαζί με τον Λέοντα, που γεννήθηκε και αυτός το 1938, αδυνάτισε μαζί μου στη διάρκεια της κατοχής και φαντάζομαι συμμερίστηκε την άγρια χαρά μου όταν ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την πόλη. Κρύφτηκε μαζί μου στο σπίτι της Γραμματέας του ΚΚΕ, που είχε περισσότερο μυαλό από την καθοδήγηση, που είχε διατάξει να συλληφθεί η μητέρα μου, εαμικό στέλεχος και να οδηγηθούμε προς τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας, ως όμηροι με τα πόδια. Συνήθισε στα τρόφιμα που μοίραζαν οι Εγγλέζοι όταν μας απελευθέρωσαν από τους «ταξικούς αγωνιστές» και δέχθηκε να τον ονομάσω Λέοντα γιατί είχε κανελί χρώμα και από κάποια τυχαία διασταύρωση πλούσιο μαλλί σαν χαίτη γύρω απ’ το λαιμό του.

Ο Λέων ήταν αφορμή να έχω και ένα σύντομο θρίαμβο στο σχολείο όταν η κυρία Ελπίδα, που μας εδίδασκε ελληνικά, είχε καλέσει δύο ή τρεις συμμαθητές μου να αποκαταστήσουν την χαμένη προέλευση κοινών λέξεων. Εκνευρίστηκε πολύ η κυρία Ελπίδα όταν ο συμμαθητής μου απέδωσε την προέλευση της λέξεως «πεπόνι» στο κατασκεύασμα, που εκείνη τη στιγμή φαντάστηκε: «πέπων»! Όταν προχώρησε η κυρία Ελπίδα και είπε «γουρούνι», πετάχτηκε μία συμμαθήτριά μου, που έγινε μετά φιλόλογος και καθηγήτρια Γυμνασίου και αφού επήρε κατά τα καθιερωμένα το λόγο εκσφενδόνισε: «γούρων Κυρία»! «Γούρων είσαι και φαίνεσαι» της απάντησε η εξαντλημένη πια Ελπίδα και μετά απευθύνθηκε σε εμένα. «Ας δοκιμάσουμε τώρα κλίσεις. Λέων», είπε ως εκ θαύματος. Τι ήταν αυτό το θαύμα; «Λέοντος, Λέοντα, Ω Λέων», έστειλα το νικητήριο σάλπισμά μου στα αυτιά της δασκάλας, με την οποία ήμουν, περιττό να σας πω, απελπιστικά ερωτευμένος.

Τον Λέοντα τον ετάιζα συνήθως αποφάγια. Είχαμε μόνο ένα σημείο τριβής. Η Αρβανίτισσα γιαγιά μου θεωρούσε γενικά τις σεξουαλικές επαφές άχρηστες και αμαρτωλές, όταν δεν είχαν σκοπό την αναπαραγωγή. Επειδή δεν είχε λοιπόν προγραμματίσει την τροφοδοσία δεύτερου σκύλου, κρατούσε τον Λέοντα τον κακομοίρη σε πλήρη σεξουαλική απομόνωση με αποτέλεσμα ο σκύλος, την Άνοιξη ιδίως, να εκδηλώνει διάφορα στοιχεία νευροπάθειας, αφού έζησε και πέθανε στα 15 χρόνια του, αν εξαιρέσει κανείς καμιά μαλακία σκυλίσια, απόλυτα παρθένος.

Την περιορισμένη από τους υψηλούς τοίχους της φάρμας κατοικίας του και μονότονη ζωή του, ο Λέων μπορούσε να διασκεδάσει μόνο όταν από ψηλά απ’ τον τοίχο περιέρχονταν στην χωρίς έλεγχο δικαιοδοσία του κάτι περίεργα σφαιρικά αντικείμενα. Ήταν οι μπάλες τις οποίες κλωτσάγαμε μετά μανίας εμείς οι ποδοσφαιριστές του «Άρη Παραλίας», που διέθετε τους εφήβους του στον Πανελευσινιακό, αλλά είχε και πέντε ομάδες «τσικό», η μικρότερη από τις οποίες αποτελείτο από εμάς, δηλαδή πιτσιρικάδες 10 έως 12 ετών. Αρχικά όλοι παίζαμε με χειροποίητες μπάλες που κατασκευάζαμε με κουρέλια σφιγμένα συμπαγώς σε κάποιο γυναικείο ύφασμα, κάλτσα προπολεμική ή κατάλοιπα από κιλότες ή κομπινεζόν που βρίσκαμε στα σκουπίδια. Μετά προσκόμισα από την «Αθηναϊκή Αγορά» ένα τόπι λαστιχένιο και ω του θαύματος, μία ημέρα εμφανίστηκα με ένα αριστούργημα της τεχνολογίας, που ήταν μια δερμάτινη μπάλα με σαμπρέλα, που είχε φέρει, μαζί με άλλα λάφυρά του από τη Μέση Ανατολή, ο πατέρας μου όταν γύρισε ζωντανός από τον πόλεμο. Αυτήν την μπάλα τη θυμούνται οι σπάνιοι επιζώντες άνω των 75 Ελευσίνιοι, όπως φαντάζομαι οι πρωτόγονοι άνθρωποι θυμόντουσαν την πρώτη φωτιά ή τον πρώτο τροχό, που είχαν ανακαλύψει.

Όπως γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο, καμιά φορά η μπάλα ξεφεύγει και πάει εκεί που δεν πρέπει. Το σφαιρικό αντικείμενο, που ερχόταν πάνω από τον τοίχο να διαταράξει τη μίζερη ζωή του, ο Λέων αντιμετώπιζε, όπως ήταν φυσικό εχθρικά. Το κυνηγούσε πάνω κάτω και αν του περίσσευε χρόνος το καταξέσκιζε με τα δόντια του. Στάθηκε αδύνατο να του εξηγήσω πόσο πολύτιμα ήταν για εμένα αυτά τα στρογγυλά αντικείμενα και ότι έπρεπε να τα σέβεται και να μου τα εγκαταλείπει κάθε φορά που έτρεχα λαχανιασμένος να τα σώσω από τα δόντια του.

Σήμερα έχω τρία παιδιά. Έχουν άφθονες μπάλες στη διάθεσή τους. Και τρία σκυλιά, που έχουν δικά τους αντικείμενα για να εξασκούν τις μασέλες τους και οργανωμένη από τα αφεντικά τους ερωτική ζωή. Όταν τα αποφάγια δεν είναι του γούστου τους, η διατροφή τους συμπληρώνεται από ξηρά τρόφιμα ειδικά προς τούτο, παραγόμενα από ντόπιες και πολυεθνικές βιομηχανίες. Έτσι τουλάχιστον ήταν τα πράγματα έως το 2015. Τότε ανέλαβαν να μας σώσουν απ’ τα μνημόνια οι μαρξιστές του Τσιπρανέλ. Μέσα σε 3 χρόνια πλήθυναν οι εξαθλιωμένοι μικροαστοί, κυρίως συνταξιούχοι, που έψαχναν για τη διατροφή τους στα σκουπίδια. Καταβαραθρώθηκε το βιοτικό μας επίπεδο. Οι φτωχοί, για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα όριο προσδιορισμένο επίσημα για την κυβέρνηση, έγιναν η πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι παρυφές της κυβερνητικής παράταξης αποφάσισαν να εισαγάγουν ένα νομοσχέδιο, αφού προστατέψαν τους μετανάστες και άλλες κατηγορίες εξαθλιωμένων, για να προστατέψουν και τα κατοικίδια ζώα. Στο μεταξύ, θορυβημένοι από την αγριότητα που επεδείκνυε ένα τμήμα του δίποδου πληθυσμού, ορισμένοι πολίτες είχαν συγκροτήσει ΜΚΟ προστασίας των ιδίων υπάρξεων και έκαναν μια πολύ αξιόλογη δουλειά ταΐζοντας, βρίσκοντας καταφύγια και τελικά στειρώνοντας τα αδέσποτα ζώα ώστε να μην πολλαπλασιάζονται. Το νομοσχέδιο αποσύρθηκε γιατί καταργούσε με ένα του άρθρο τη δράση αυτών των εθελοντικών οργανώσεων.

Στη σύντομη αυτή ιστορία βρίσκετε καταγεγραμμένη την αγριότητα του Μπολσεβικισμού, που οδήγησε στο θάνατο από πείνα ή εκτέλεσε εκατομμύρια ανθρώπους στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στην Κεντρική Ασία, στην Ανατολική Ευρώπη, στην Κίνα και πρόσφατα στην Καμπότζη για να καταπνιγεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Για να πάψει η φιλανθρωπία να υπάρξει ως συναίσθημα και να αφεθεί ανενόχλητο ένα παντοδύναμο κράτος να διαμορφώνει τον πληθυσμό όπως ήταν σχεδιασμένο. Η βία και ο θάνατος ήταν προτιμότεροι από την ελεημοσύνη. Πριν αρχίσουν να μαζεύουν ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, για να τους οδηγήσουν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας («γκούλαγκ» τα λέγανε άλλοτε αλλού), μαζεύτε τους!

Share

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο εκδοτικός οίκος ΤΟΕΝΑ εξέδωσε και κυκλοφορεί στα αλβανικά το βιβλίο του Θεόδωρου Πάγκαλου «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη» των εκδόσεων Πατάκη.

Μετά από πρόσκληση της διευθύντριας κ. Ιρένας Τότσι, το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι Αναστάσης Αγγέλης, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Μπεσνίκ Μουσταφάϊ, πρώην Υπουργός Εξωτερικών και ο κ Ιλίρ Μέτα, Πρόεδρος της Αλβανικής Δημοκρατίας. Οι ίδιοι θα παραστούν και σε γεύμα που παραθέτει προς τιμήν του κ. Πάγκαλου ο εκδοτικός οίκος.

Με την ευκαιρία της παρουσίας του κ. Παγκάλου στα Τίρανα θα του απονεμηθεί ο τίτλος διδάκτορα Honoris Causa από το Μεσογειακό Πανεπιστήμιο Τιράνων.

Ο κ. Πάγκαλος θα έχει προσωπικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Ιλίρ Μέτα, τον Πρωθυπουργό κ. Έντι Ράμα και τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Γκραμός Ρούτσι. Επίσης θα συναντήσει τον κ. Σαλί Μπερίσα, τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Λουλζίμ Μπάσα καθώς και τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιο.

Την Τετάρτη θα παραθέσει προς τιμήν του κ. Πάγκαλου γεύμα η Πρέσβυς της Ελλάδας στην Αλβανία κα Ελένη Σουράνη

Share

Πολύ της μόδας έχει γίνει τελευταία η ενότητα. Σωστά επισημαίνεται ότι κάθε φορά που η πατρίδα μας νίκησε και δοξάστηκε (στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στην πρώτη φάση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, στον Ιταλοελληνικό πόλεμο στην Αλβανία) ο λαός μας ήταν ενωμένος γύρω από μια αμφιλεγόμενη αλλά μη αμφισβητούμενη ηγεσία. Όταν εσωτερικά ζητήματα και διχόνοιες άξιες λόγου ή προσχηματικές επικρατούσαν, επήρχετο η διάλυση, η ήττα και η καταστροφή. Κάθε φορά όμως η υπεύθυνη ηγεσία μιλούσε στην αρχή των γεγονότων υπεύθυνα και σοβαρά.

Καταρχήν μετρούσαμε τις δυνάμεις μας, δεν κοκορευόμαστε. Εξαντλούσαμε κάθε περιθώριο διπλωματικής αναζήτησης ειρηνικής λύσης και ενεργούσαμε πάντα αμυντικά, ακόμα και όταν επρόκειτο για γνήσια απελευθερωτικούς αγώνες. Δεν υπήρχε πολυφωνία στην κορφή. Η ηγεσία μιλούσε συμπαγώς και έδινε το παράδειγμα της συσπείρωσης. Όσο τα πράγματα προχωρούσαν και το κόστος της επιστράτευσης ανέβαινε τόσο αυξανόταν η ενιαία βούληση και ξεχνούσαμε τις έριδες του παρελθόντος.

Σήμερα ο ένας θυμάται ξεφτιλισμένες απ’ την πράξη του υπαρκτού σοσιαλισμού έννοιες διεθνισμού και ο άλλος εκσφενδονίζει από το ύψος του Ολύμπου κεραυνούς. «Θα σας συντρίψουμε», εβόησε ο Δίας της πλάκας και το Πανελλήνιο εκάγχασε. Αλλά και να υποθέσουμε ότι οι πολεμοκάπηλοι των Αθηνών έχουν εκτιμήσει σωστά τις δυνάμεις τους το κόστος δεν ήταν και δεν είναι παρόμοιο από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Ένας πρόωρα νεκρός κοστίζει πολύ περισσότερο σε μια χώρα με χαμηλή δημογραφική αύξηση από ότι σε μια χώρα του τρίτου κόσμου, όπου και το κόστος ανατροφής και μόρφωσής του είναι πολύ χαμηλότερο. Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να διαπιστώσω αυτήν την τραγική αλήθεια αλλά έτσι είναι τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν στο άμεσο μέλλον.

Η υπεροπλία μας απέναντι στην Τουρκία θα έπρεπε να είναι Ισραηλινού τύπου. Δηλαδή απόλυτη ταύτιση με την ισχυρότερη, σε ότι αφορά στην αμυντική τεχνολογία, χώρα που είναι οι ΗΠΑ, προμήθεια όλων των τεχνολογικών νεωτερισμών, όποιο και αν είναι το κόστος τους, δημιουργία πλέγματος συμμαχιών στην περιοχή ακόμα και με τις μεγαλύτερες θυσίες. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει υγιή δημόσια οικονομικά, δημιουργία χρέους μόνο για αμυντικούς λόγους, ισχυρή πατριωτικά εμπνευσμένη φορολογική συνείδηση.

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη σημερινή καταναλωτικά υπερχρεωμένη Ελλάδα όπου όλοι μαζί δεν παράγουμε τίποτα αλλά εισάγουμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε ένα βιοτικό επίπεδο που δεν δικαιολογείται και να ψάχνουμε να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους κάθε φορά που έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Πατριωτική είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Θα πρόσθετα ότι πατριωτική είναι η αυτογνωσία και η αλληλεγγύη προς το ένοπλο τμήμα του έθνους. Δυστυχώς είμαστε πολύ μακριά από την ηθική αυτή επανάσταση και οι καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν, στηριζόμενοι στη μειοψηφία του εκλογικού σώματος, δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανενός είδους εμπιστοσύνη.

Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται πια όπως στο παρελθόν. Ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, η γυναίκα της Πίνδου και ο επιτιθέμενος μέσα στα χιόνια φαντάρος που κραυγάζει «αέρα» ανήκουν πια στο παρελθόν. Μας χρειάζεται προηγμένη τεχνολογία αιχμής, αεροπορική και αντιαεροπορική υπεροπλία, εγκατάλειψη των συντεχνιακών αντιλήψεων για την άμυνα και υιοθέτηση ενός δόγματος που να είναι καθαρά εμπνευσμένο απ’ τις γεωγραφικές και άλλες ιδιαιτερότητές μας. Τότε και μόνο τότε θα έχουμε ελπίδες να προκαλέσουμε τον σεβασμό όσων στηρίζονται στη δύναμη και περιφρονούν το δίκιο και για τους δυστυχισμένους υπηκόους τους και για τους άτυχους γείτονές τους.

 

Share

Συγκινητικές είναι οι προσπάθειες των επιχειρηματιών του τουριστικού τομέα αυτής της πόλης, που κατοικούμε όλοι. Όταν το γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τους Γάλλους τουρίστες να προσέχουν, αισθανθήκαμε βαρύτατα προσβεβλημένοι και τους καλέσαμε να το βουλώσουν, γιατί η πόλη μας μυρίζει γιασεμί και εσπεριδοειδή σε πλήρη άνθιση όταν δεν τα υπερκαλύπτει, αυτά τα αρώματα, η υπέροχη τσίκνα της ψησταριάς, που αναπέμπει προς τους θεούς σεβάσματα, που έχουν μια ιστορία 5000 ετών. Σύμφωνα με τον Αθηναίο λοιπόν, έπρεπε ο Γάλλος τουρίστας, αφού στηθεί μερικές ώρες στην ουρά για να δει από κοντά την Ακρόπολη ή κάποιο άλλο αξιοθέατο, να κλειστεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του και να παρακολουθήσει στην τηλεόραση του τις μάχες που γίνονταν εκεί κοντά όταν «τα παιδιά» εγκατέλειπαν την φιλόξενη στέγη του πανεπιστημιακού ασύλου για να επεκτείνουν το βασίλειό τους στους πέριξ δρόμους και να «απελευθερώσουν», κατάσχουν δηλαδή, μερικά κτίρια ακόμη που δεν χρησιμοποιούνται.

Η κυβέρνηση, που ήρθε στην εξουσία καταδικάζοντας την αστυνομική βία και προτείνοντας διάλογο μέχρις εσχάτων και συμβιβασμό με τους παραβιάζοντες τους νόμους, προτείνει κάθε τόσο ένα κονκλάβιο. Στο μεταξύ, η βία επεκτείνεται, διεισδύει στα γήπεδα και βρίσκει φιλόξενη στέγη σε εκκλησιαστικά κηρύγματα Μητροπολιτών, που δικαιολογούνται ότι οι προσκλήσεις τους για την άσκηση ενεργού βίας δεν αφορούσαν τους κακόμοιρους ομοφυλόφιλους αλλά τους πολιτικούς, που είναι καλό να τους βαράει κανείς κάθε τόσο για να στεγνώσουν γρηγορότερα από τα φτυσίματα.

Είχα πάει το 1982, για πρώτη φορά στις ΗΠΑ. Επί σειρά ετών, το αμερικανικό δημόσιο δεν έβρισκε ικανοποιητικές τις απαντήσεις μου στο απαράδεκτο έντυπο που σε αναγκάζανε να συμπληρώσεις. Θεωρώντας, με πραγματικά αξιοζήλευτο ρεαλισμό, ότι η ίδια απάντηση από το ίδιο πρόσωπο αλλάζει σημασία όταν αυτός που τη δίνει είναι Βουλευτής, μου χορήγησε την πολυπόθητη βίζα. Έμεινα 15 μέρες με ένα πλαίσιο ανταλλαγής σπουδαστών στο Stuyvesantστο Manhattan. Το νεαρό ζεύγος πανεπιστημιακών, με τους οποίους είχαμε ανταλλάξει κατοικία, πριν φύγουν με προειδοποίησαν να μη διασχίσω ποτέ το δρόμο, γιατί από την άλλη μεριά, σε λίγων μέτρων απόσταση, ομιλείτο η ισπανική, ήταν δηλαδή ένα απ’ τα φοβερά και τρομερά «Μπάριο», που κατοικούσαν οι λατινοαμερικάνικες μειονότητες της πόλης με την αντίστοιχη εγκληματικότητα και ότι άλλο θέλετε. Απ’ το παράθυρό μου έβλεπα ένα απ’ τα τμήματα της Νέας Υόρκης που δεν επέτρεπαν την παρουσία λευκών ήταν δηλαδή άβατο, όπως είναι σήμερα για τον Αθηναίο τα Εξάρχεια, τα Άνω Λιόσια και άλλες συνοικίες της πόλης.

Τα χρόνια πέρασαν και στη Νέα Υόρκη βγήκε για πρώτη φορά ένας Ρεπουμπλικάνος Δήμαρχος ο Τζουλιάνι. Είπε στην αστυνομία ότι το δικό του δόγμα ήταν η «zerotolerance» (μηδενική ανοχή). Επιδείνωσε όλες τις ποινές, ακόμα και για τα πιο μικρά παραπτώματα, όπως το να πετάξεις μια γόπα τσιγάρου από το παράθυρό σου και προχώρησε στη δια της βίας απελευθέρωση ολόκληρων συνοικιών όπου επικρατούσε η ανομία, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Σήμερα στο Χάρλεμ, το παλιό γκέτο των μαύρων, κυριαρχεί μια μικτή κατηγορία κατοίκων που σέβονται το νόμο και τον εφαρμόζουν προς κάθε κατεύθυνση. Ανά πάσα στιγμή της μέρας και της νύχτας μπορείς να περάσεις τον καιρό σου σε αυτήν την κοσμοπολίτικη συνοικία χωρίς ιδιαίτερους κινδύνους.

Αν ο Τσίπρας ήταν μεγάλος πολιτικός, θα έκανε δύο πράγματα: Θα έκλεινε το σκοπιανό, που χρόνια μαστίζει την ελληνική διπλωματία και θα επέβαλε το νόμο και την τάξη, πράγμα που θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για ξένες επενδύσεις και τουριστική ανάπτυξη. Τότε δεν θα ήταν ανάγκη και οι Γάλλοι να ειδοποιούν τους συμπολίτες τους ότι πρέπει να αποφεύγουν την Αθήνα, αν δεν έχουν διαθέσεις και δυνατότητες Ράμπο. Δυστυχώς όμως ο Τσίπρας είναι ανθρωπάκι και ως ανθρωπάκι δεν μπορεί να κάνει μεγάλες πολιτικές. Θα ασχοληθεί με τη μείωση του πολιτικού κόστους και θα επιστρέψει στα αζήτητα της ιστορίας και αυτός και η συμμορία του.

Δυστυχώς επίσης τις συνέπειες αυτής της περιπέτειας, που επιλέξαμε να ζήσουμε όλοι μαζί, άλλοι με την υποστήριξή τους και άλλοι με την αποχή τους θα τις πληρώσουμε συλλογικά. Μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά.

 

 

Share

Λίγο μετά την εμφάνισή μου στα ΝΕΑ, εξασφάλισα την ανοχή της διεύθυνσης για να δημοσιεύσω τέσσερα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας (Κατανάλωση, Αποταμίευση, Επένδυση, Απασχόληση). Πρόθεσή μου ήταν να αποδείξω πως και τα τέσσερα με την ορθή αντίληψη για το καθένα ήταν απαραίτητα και ότι αρκούσε η καταστρατήγηση της μιας επιταγής «ή η ζαβολιά», για να εξελιχθεί ο αγαθός κύκλος σε «φαύλο κύκλο» και η οικονομία να αντιμετωπίσει στασιμότητα και περαιτέρω επιδείνωση. Πολλοί μέχρι τώρα μου έγραψαν για να με ρωτήσουν: «πως είναι δυνατόν να ελπίσουμε; Υπάρχει διέξοδος για να γυρίσουμε τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση;». Απαντάω σήμερα «Ναι». Όπως όμως σε όλες τις μεγάλες ιστορικές αλλαγές στη βάση μιας αλυσιδωτής εξέλιξης πρέπει να υπάρχει μια πολιτική ανατροπή. Όταν οι Άγγλοι καταναυμάχησαν την ισπανική αρμάδα δεν γνώριζαν ότι θα κυριαρχούσαν και θα οδηγούσαν τεράστιες ποσότητες λεηλατημένου χρυσού στα Αγγλικά λιμάνια, ότι ο κουρσάρος Ντρέικ, εραστής της Ελισάβετ Α’, θα κυριαρχούσε στα πέλαγα, ότι αυτό με τη σειρά του θα άφηνε ένα χώρο για τη μαζική δουλεμπορία, ότι το Πλύμουθ θα γινόταν το υπ’ αριθμόν ένα λιμάνι για την εξαγωγή δούλων προς την Αμερική και φθηνών βαμβακερών προς την Ινδία και ότι εκεί θα στηριζόταν η επιστημονική και η βιομηχανική επανάσταση, που έκανε την Αγγλία πρωτοπορία στην Ευρώπη.

Ούτε μπορούσαμε, για να ‘ρθουμε σε κάτι πολύ πιο κοντινό σε εμάς, να φανταστούμε πριν από 30 χρόνια ότι ήταν απαραίτητη η ανατροπή και η εκτέλεση του δικτάτορος Τσαουσέσκου για να γίνει η ληθαργική Ρουμανία πρωταγωνίστρια της ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση με 7% οικονομική αύξηση το χρόνο. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι απλά. Η νέα τεχνολογία δεν εξασφαλίζει, ακόμα και αν υπάρξουν επενδύσεις, θέσεις απασχόλησης για να καλύψει την εξειδικευμένη και τεχνολογικά ικανή νεολαία μας. Το κεφάλαιο, ακόμα και αν υπάρξουν κέρδη, θα τείνει να εκπατριστεί και να επενδυθεί στο εξωτερικό. Κέρδος λοιπόν στον ιδιωτικό τομέα δεν σημαίνει επενδύσεις. Δημόσιες επενδύσεις για μισό αιώνα δεν θα υπάρχουν γιατί το κράτος είναι χρεωμένο. Ξένες ιδιωτικές επενδύσεις δεν θα έρχονται, γιατί, μέχρι στιγμής, η γραφειοκρατία και τα κατάλοιπα του υπαρκτού σοσιαλισμού, που κυριαρχούν στον ιδεολογικό χώρο είναι ισχυρά εμπόδια.

Αυτά είναι τα άσχημα νέα. Τώρα τα καλά νέα. Η φύση και η ιστορία μας έχουν προικίσει με δυο τεράστια οικονομικά επιχειρήματα. Μια από τις πιο ωφέλιμες δραστηριότητες στο σημερινό κόσμο είναι ο τουρισμός. Ο τουρισμός δημιουργεί ανάγκες απασχόλησης του είδους που χρειαζόμαστε. Για να υπάρξει όμως τουρισμός, πρέπει να υπάρξει τάξη και ασφάλεια και ευθυγράμμιση με τα «ξεπερασμένα», όπως νομίζουν μερικοί, πολιτικά πιστεύω της συντριπτικής πλειοψηφίας των επισκεπτών μας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν διώχνει τους τουρίστες, γιατί είναι γελοία. Εάν πίστευε κανείς σε όλα όσα λένε και όλα όσα επιτρέπουν να συμβούν και η τελευταία μας δραστηριότητα θα είχε από καιρό στερέψει σαν πηγή προοπτικής για το μέλλον. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει πάσει θυσία να συντομέψει τον βίο της. Πρέπει να συντριβεί. Όχι απλώς να ηττηθεί. Πρέπει να αποκατασταθούν όλα θα θύματά της και να τιμωρηθούν βαρύτατα τα μέλη της συμμορίας. Τότε και μόνον τότε θα μπορεί να γίνει σύνθημά μας η φράση της χαριτωμένης Μελίνας Μερκούρη προς τον ερωτευμένο Ντασέν στο «Ποτέ την Κυριακή»: «Andtheneverybodygoestothebeach» (Και τότε όλοι πάνε στην παραλία).

 

Share